Öz: Öykü türüne sadık bir yazar olan Tomris Uyar, Türk öykücülüğünün insan odaklı metinlerinin yetkin bir kalemidir. Dizboyu Papatyalar yazarın merkeze insanı ve onun çatışmalarını yerleştirdiği sekiz hikâyeden oluşur. Her öyküsünde yazar, projeksiyonu bir kişiye yöneltir ve onu, okura trajik yazgısını oluşturan ögeleriyle sunar. Eski Yunan’dan günümüze taşınan bir tür olarak tragedya/trajedi zamanla Türkçede “facia” sözcüğünün yerine kullanılır hâle gelmiştir. Edebî bir tür olarak trajedide de belli dönüşümler gerçekleşmiş olup 20. yüzyıla gelindiğinde modern trajedi kavramı doğmuştur. Burada artık büyük anlatıların, büyük kahramanların trajik yazgısı değil sıradan insan ve onun çatışmalarıyla örülü trajik yaşamları vardır. Hem klâsik trajedi de hem modern trajedi örneklerinde insanın trajik yazgısı karşısındaki edilgenliği vurgulanır. Tiyatrodan edebiyatın diğer türlerine geçiş yapan trajedinin modern öyküde bir örneği olarak okunabilecek Dizboyu Papatyalar’daki metinlerde karşılaştığımız öykü kişileri de trajik yazgılarını yaşarlar. Bu yaşam öykülerinde trajik hatalar vardır ama vaka metinlerde öne çıkmaz. Trajik hata olarak değerlendirilebilecek çatışma veya doğrudan olayların seyrini değiştirecek kırılmalar yaşanır ve bunlar karşısında öykü kişisinin ne hissettiği ile düşünceleri öne çıkarılır. Uyar’ın öykülerinde bazen bu yazgıyı kırma yolunda eyleme kalkışanları bazen de bu yazgısı eylemsizliğinden, edilgenliğinden kaynaklananların öyküsünü okuruz. Her iki durumda da tıpkı klasik ve modern trajedi örneklerinde olduğu gibi kahraman/karakter yazgısını kıramaz ve trajik olanı yaşar. Bu çalışmada öykülerdeki kişilerin varoluşsal sancılarına eşlik eden ve trajik kabul edilebilecek olay ve durumlar irdelenerek trajik sonla biten öyküler incelenmiştir.

Abstract: Tomris Uyar, a writer who was devoted to the story genre, and is a renowned Turkish storyteller known for her human-centered texts. Dizboyu Papatyalar consists of eight stories in which the author places human beings and their conflicts at the center. In each story, the author directs the projection towards a person and presents them to the reader with the elements that constitute their tragic fate. As a genre carried over Ancient Greece to the present day, tragedya/trajedi has come to be used in Turkish as a substitute for the word "facia" (disaster). Certain transformations have also taken place in tragedy as a literary genre, and the concept of modern tragedy was born in the 20th century. Here, it is no longer the tragic fate of great narratives and great heroes, but the tragic lives of ordinary people and their conflicts. Both in classical tragedy and modern tragedy, the passivity of human being in the face of his tragic fate is emphasized. In Dizboyu Papatyalar which can be read as an example of tragedy that transitions from theater to other genres of literature in modern stories, the characters we encounter in the texts live their tragic, tragic fates. In these life stories, there are tragic flaws, but the story does not emphasize the event. In the case of conflicts that can be considered as tragic flaws or breaking points that will directly change the course of the case, the emotional state and thoughts of the story character is emphasized.  In Uyar's stories, we sometimes read the stories of those who attempt to break this fate and sometimes we read the stories of those whose fate results from inactivity and passivity. In both cases, just like in classical and modern examples of tragedy, the character cannot break his/her fate and he/she lives the tragic experiences. In this study, the events and situations that accompany the existential crisis of the character in the stories that can be considered tragic, particularly those with tragic endings, are analyzed.