Kitle iletişim araçları tarafından kodlanan simgelerin etkisiyle insanların bakışlarının esaret altına alındığı totaliter-kapitalist sistemin sinsi dünyasında, insanlar sonu olmayan bir tüketim döngüsüne hapsedilmiştir. Bu yüzden, insanlar, simulakraların onların eleştirel ve yaratıcı yeteneklerini giderek yok ettiği postmodernitenin hiper-gerçek evreninde uysal, kolayca kontrol edilebilir olmaya koşullanmışlardır. Bunun doğal bir sonucu olarak, anarşiye müsamaha gösterilmediğinden insanlar yorum-yordama becerilerini kaybetmeye başlamıştır. İronik olan ise, sanatçılar bile tembellik ve vurdumduymazlığın çöktüğü önceden belirlenmiş bu yola hiç düşünmeden girmekte tereddüt etmemektedir. Amerikalı şair, ressam ve anarşist bir sanatçı olan Lawrence Ferlinghetti (1919-2021), An Artist’s Diatribe adlı eserinde, sanatçıların gerçek hayattan kopuk bir akademik düzenin parçası haline gelen akademisyenlere nasıl dönüştüklerini (bazı istisnalar olsa da) verdiği örnekle eleştirir. Onları kolay yolu seçmekle suçlar ki bu yol nihayetinde sanatçının anarşist ve aykırı ruhunu yok ettiğinden bahseder. Ayrıca, bu yolun, onları çağdaş dünyayı yorumlayamayacak kadar uysallaştıklarından yakınır. Ferlinghetti eserlerinde, totaliter-kapitalist düzende sanatçının uzun zamandır uysallaştırılan asi yönünü yeniden canlandırmak amacıyla anarşist şairin izini sürer. Bu minvalde, anarşist şairin, sokağı ve şiiri bir araya getiren onun deyimiyle “ur” sesi olduğunu söylemek yanlış olmaz. Bu bize Nietzsche’nin karanlık ve ışık arasında süzülen ip cambazını hatırlatır. Ferlinghetti’nin orijinalliği tam da burada yatar ki; Ferlinghetti anarşist şairi, “the fourth-person singular” olarak adlandırır. Bu tartışmanın ışığında, bu makale, Ferlinghetti’nin A Coney Island of The Mind (1958) adlı en çok satılan şiir kitabında Ferlinghetti’nin “the fourth person singular” teorisini merkeze alarak anarşist şairin izini sürmeyi amaçlar.

In the cynical totalitarian-capitalist world where the gaze is absorbed by the encoded signs of mass media, people have been trapped in the cycle of endless consumption. They are therefore easily conditioned, docile bodies in the hyperreal space of the Postmodern world whose simulacras atrophy their critical and creative faculties. They have begun to lose their interpretive-predictive skills since there is no room for anarchy. Ironically enough, even artists have little or no hesitation in rushing into such a predetermined course upon which languor and somnolence descend. In his work, An Artist’s Diatribe, Lawrence Ferlinghetti (1919-2021), an American poet, painter, and anarchist, criticizes this situation with an example of the conversion of artists (with few exceptions) into academics enjoying the comforts of their offices, which are disconnected from real life. He blames them for taking the easy road which eventually destroys the artist’s insurgent soul. He further adds that this road makes them too docile to grasp the overall interpretation of the contemporary world. Ferlinghetti embarks on a quest for anarchist poetry to revive the insurgent souls of the artists. It is not wrong to claim that the poet-anarchist is Ferlinghetti’s “ur voice” which bridges the gap between the poet and the street. Ferlinghetti constantly risks his position as a poet by experimenting with various components of the poem such as language, style, and organization in order to find out his “ur voice”. This reminds us of Nietzschean ropedancer walking on a thin line between light and darkness. It is where his originality lies. In this context, the poet-anarchist is what Ferlinghetti calls the fourth-person singular. This article aims to trace Ferlinghetti’s sense of the anarchist poet through his fourth-person singular theory in his best-selling book of poetry, A Coney Island of the Mind (1958).