Nazan Bekiroğlu Kehribar Geçidi romanında Ashâb-ı Kehf kıssasını ve Yedi Uyurlar efsanelerini özgün bir şekilde kurguya taşımaktadır. Palempsest anlatılar, eski anlatıların üzerine inşa edilen anlatılar olup yapıları itibariyle çok katmanlıdırlar. Bir palempsest anlatı özelliği arz eden romanın incelenmesinde roman dokusundaki anlatı katmanlarının tek tek kaldırılarak palempsest anlatının temeline yerleştirilen anlatının (kök anlatının) belirlenmesi, süreklilik ilişkilerinin ve anlatı katmanları arasındaki etkileşimlerin ortaya konulması, yazarın anlatısal tercihlerinin palempsest anlatıyı nasıl ve ne şekilde yönlendirdiğinin tespit edilmesi makalede hedeflenmektedir. Bu hedef doğrultusunda romanın incelenmesi neticesinde yazarın romanına palempsest kök anlatı olarak Ashâb-ı Kehf kıssasını seçtiği tespit edilmektedir. Kıssayı anlatısal bir iskelet olarak seçen yazar romanını kurgularken kıssanın boş bıraktığı alanları doldurmayı tercih etmekte ve kıssayla çelişmemeye özen göstermektedir. Kıssanın batınî yorumunu anlatının anlam dairesini inşa etmekte kullanmaktadır. Pek çok Yedi Uyurlar efsanelerinden beraberce faydalanan yazarın efsanelerin anlatısal bağlayıcılığını en aza indirdiği görülmektedir. Efsanelerdeki zaman ve mekân, kişi isimlerini değiştirmekte, kişileri birer karaktere dönüştürerek kurgulamayı tercih etmektedir. Kehf Suresi’nde yer alan kıssadaki “Ashâb-ı Rakîm” ifadesine romanda özel bir önem verilmekte ve rakîm ifadesini karşılayacak çeşitli göstergeler kurgulanmakta böylece Yedi Uyurlar anlatılarına özgün bir katkı sağlanmaktadır. Zaman ve mekân kaydırmalarında hem dinî hem de eleştirel kurgusal kazanımların gözetildiği tespit edilmektedir. Palempsest kök anlatı seçiminin diğer anlatı katmanlarını ve romanı bağlayıp yönlendirdiği noktalar, yazarın anlatısal tercihlerinin bu etkilere göre nasıl şekillendiği makalede delilleriyle ortaya konulmaktadır.

Nazan Bekiroğlu transferring the Qur’anic story of Ashab-ı Kehf and legend of the Seven Sleepers into fiction in a unique way in her novel Kehribar Geçidi. Palempsest narratives are narratives built on old narratives and are multi-layered in their structure. In the analysis of the novel, which has a palempsest narrative feature, it is aimed to determine the narrative (root narrative) placed on the basis of the palempsest narrative by removing the narrative layers in the novel texture one by one, to reveal the continuity relations and interactions between the narrative layers, to determine how and in what way the author's narrative preferences direct the palempsest narrative. As a result of the examination of the novel in line with this goal, it is determined that the author chose the story of Ashab-ı Kehf as the palempsest root narrative for his novel. Choosing the tale as a narrative skeleton, the author prefers to fill in the blank spaces left by the tale while constructing her novel, and takes care not to contradict the tale. She uses the esoteric interpretation of the Qur’anic story to construct the meaning circle of the narrative. It is seen that the author, who benefited from many Seven Sleepers legends, minimized the narrative binding of the legends. The time and place in the legends change the names of the people and prefer to construct them by transforming them into characters. The expression "Ashab-ı Rakîm" in the story in Surat al-Kehf is given special importance in the novel and various signs are constructed to meet the expression of rakîm, thus making an original contribution to the Seven Sleepers narratives. It is determined that both religious and critical fictional gains are observed in time and space shifts. The points that the Palempsest root narrative choice connects and directs the other narrative layers and the novel, and how the author's narrative preferences are shaped according to these effects are presented with evidence in the article.