Bu makale, Sezai Karakoç’un şiir anlayışını modern Türk şiiri bağlamında ele alarak onun poetikasının İkinci Yeni hareketi içerisinde değerlendirilmesinin kuramsal ve ontolojik açıdan yetersiz kaldığını ortaya koymayı amaçlamaktadır. Karakoç, kronolojik olarak İkinci Yeni şairleriyle aynı dönemde eser vermiş ve yer yer benzer tematik duyarlılıklar göstermiş olsa da şiirinin temelini oluşturan metafizik yönelim, epistemolojik kaynaklar ve uygarlık bilinci bakımından söz konusu poetik anlayıştan belirgin biçimde ayrılmaktadır. Bu nedenle çalışma, Karakoç’un şiirini kuşak merkezli ya da biçimsel sınıflandırmaların ötesinde, tarihsel süreklilik ve ontolojik konumlanış çerçevesinde değerlendirmeyi hedeflemektedir. Araştırmada, Sezai Karakoç’un şiir metinleri ile edebiyat, estetik ve medeniyet üzerine kaleme aldığı düşünce yazılarını merkeze alan nitel ve yorumlayıcı bir yöntemle yürütülmüştür. Bu metinler, İkinci Yeni şiirinin dil, anlam ve şiirsel özne anlayışıyla karşılaştırmalı olarak incelenmiş; ayrıca Şeyh Galib ve Yahya Kemal üzerinden Türk şiirinde gelenek ve devamlılık meselesi tartışmaya açılmıştır. İnceleme sonucunda, Karakoç’un şiirinde geleneğin nostaljik ya da taklitçi bir unsur olarak değil, “Diriliş” düşüncesi etrafında yeniden üretilen dinamik ve kurucu bir yapı olarak işlev gördüğü tespit edilmiştir. Karakoç’un şiirinin modernleşme sürecinin yol açtığı anlam kaybı, ontolojik parçalanma ve süreklilik krizine karşı metafizik temelli, bütünleştirici ve yapıcı bir poetik model sunduğu sonucuna ulaşmaktadır. Bu yönüyle Sezai Karakoç, modern Türk şiirinde geleneği yeniden inşa eden ve sürekliliği mümkün kılan özgün bir şair ve düşünür olarak konumlandırılmaktadır.

This article aims to demonstrate that evaluating Sezai Karakoç’s poetic vision within the framework of the Second New (İkinci Yeni) movement is theoretically and ontologically insufficient. Although Karakoç produced his works during the same period as the Second New poets and occasionally exhibited similar thematic sensibilities, his poetry clearly diverges from this poetic paradigm in terms of its metaphysical orientation, epistemological sources, and civilizational consciousness. Therefore, the study seeks to assess Karakoç’s poetry beyond generation-based or purely formal classifications, situating it instead within the context of historical continuity and ontological positioning. The research adopts a qualitative and interpretive methodology that centers on Sezai Karakoç’s poetic texts as well as his prose writings on literature, aesthetics, and civilization. These texts are examined through a comparative analysis with the Second New’s approaches to language, meaning, and poetic subjectivity. Additionally, the issue of tradition and continuity in Turkish poetry is discussed through the poetic and aesthetic frameworks of Şeyh Galib and Yahya Kemal. The analysis reveals that, in Karakoç’s poetry, tradition does not function as a nostalgic or imitative element but rather as a dynamic and constitutive structure reconstructed around the concept of “Diriliş” (Resurrection). The study concludes that Karakoç’s poetry offers a metaphysically grounded, integrative and constructive poetic model in response to the crises of meaning, ontological fragmentation and continuity generated by the process of modernization. In this respect, Sezai Karakoç is positioned as an original poet and thinker who reconstructs tradition and sustains continuity in modern Turkish poetry.