Dil çalışmaları, dillerin cinsiyeti iletme hususunda birbirlerinden farklı reaksiyonlar gösterdiğini ve buna göre de dilin sınıflandırılabileceğini ortaya koymaktadır. Bu zaviyeden bakıldığında cinsiyet bazı dillerde dil bilgisel yolla iletebilmesine karşın, bazı dillerde iletilememektedir. Türk dili ise burada ifade edilen ikinci gruba dâhildir. Bununla birlikte Türk dilinin yapısında anaforik zamir yoluyla takip edilebilen “gönderimsel cinsiyet (referential gender)” de mevcut değildir. Bu nedenle Türk dil kullanırları dil kullanımlarında eril ve dişil özellikleri ya sözlüksel cinsiyet yoluyla ya da cinsiyet farklılığı üzerine inşa edilen toplumsal cinsiyet yoluyla iletirler. Bu araştırma yazısında toplumsal cinsiyet üzerinden cinsiyet bilgisinin dilde nasıl aktarıldığı ve Türkiye Türkçesi kapsamında yürütülen deneysel çalışmalar sonucunda kişi sözcüğünde tanıklanan gizli eril cinsiyetin Türk dilinin tarihî dönemlerinde tespit edilen uzanımları gösterilmeye çalışılacaktır. Bu araştırma boyunca yanıtları aranacak sorular şöyle sıralanabilir: Toplumsal cinsiyet ile ilintili olarak gelişen gizli cinsiyet (covert gender) terimi nedir, nasıl tanımlanır? Günümüz Türkiye Türkçesinde kişi sözcüğünün derin yapısında tanıklanan gizli cinsiyet Türk dilinin tarihî dönemlerinde de saptanması mümkün müdür? Eğer saptanabilirse kişi sözcüğündeki gizli cinsiyet, tarihî Türk dilinin hangi döneminde tezahür etmeye başlamıştır? Bu araştırma yazısını orijinal kılan şey ise son iki soru üzerine yoğunlaşılması ve elde edilen bulgular ışığında yanıtlarının da olumlu yönde sonuçlanmasıdır. Böylece kişi sözcüğünün günümüz Türkiye Türkçesindeki gizli cinsiyetin tarihî bağının ortaya çıkarılması hedeflenmektedir.

Language studies have shown that languages exhibit different reactions when it comes to conveying gender, and accordingly, they can be classified based on this. Accordingly, while some languages convey gender through grammatically, others do not, due to the absence of gender-defining morphemes in their structure. Turkish, on the other hand, belongs to the second group of languages mentioned here. Moreover, in addition to lacking “grammatical gender” Turkish also does not possess “referential gender” that can be tracked through anaphoric pronouns. It means that nouns are not marked as masculine, feminine, or neuter; and the third-person singular pronoun "o" is gender-neutral—it refers to "he," "she," or "it" depending on context. These characteristics should not lead to the conclusion that Turkish is incapable of conveying gender in language use or that it is passive and neutral in this regard. Because masculine and feminine features in language can also be conveyed through lexical gender or social gender. In the Turkish language as well, gender is conveyed either through lexical gender or through social gender. In this academic paper, it will be attempted to show and convey the traces of the covert gender observed in the word kişi in modern Turkish, based on experimental studies, along with its extensions in the historical periods of the Turkish language. In this context, the questions to be addressed throughout the research can be listed as follows: How is the concept of covert gender, related to social gender, defined, and what terms does it produce in sociolinguistics? What is the direction of the covert gender perception observed in the deep structure of the word kişi in modern Turkish, and how has this situation been traced? Based on contemporary studies, is it possible to identify the findings and observations related to the word "kişi" in historical periods of the Turkish language as well? If it can be identified, in which historical period of the Turkish language did the covert gender in the word kişi begin?