Kurban, insanlık tarihinin en eski ve evrensel ritüellerinden biri olarak, farklı kültürlerde ve inanç sistemlerinde çeşitli anlamlar ve uygulamalarla karşımıza çıkmaktadır. Birçok toplumda dini, sosyal ve kültürel pratiklerin merkezinde yer alan kurban olgusu, bireylerin ve toplulukların kutsal olanla ilişkisini kurma, pekiştirme ve ifade etme biçimlerinden birini temsil etmektedir. Bu bağlamda, kurbanın kökenleri, anlamları ve işlevleri, antropoloji, sosyoloji, dinler tarihi ve ilahiyat gibi farklı disiplinler tarafından uzun yıllardır incelenen önemli bir araştırma alanı olmuştur. Türk kültür coğrafyasında da köklü tarihi ve zengin inanç sistemi içerisinde kurban ritüeline önem verilmiştir. İslamiyet öncesi dönemlerden günümüze kadar uzanan süreçte, Türk toplulukları hem kanlı hem de kansız (saçı) kurban uygulamalarını benimsemiş ve bu ritüelleri sosyal ve dini yaşamlarının ayrılmaz bir parçası haline getirmişlerdir. Kurban kavramı, Türk kültüründe sadece dini bir vecibe olarak değil, aynı zamanda toplumsal dayanışmanın, berekete olan inancın ve manevi arayışın da bir ifadesi olarak değerlendirilmektedir. Saçı geleneği, Türk kültürünün binlerce yıllık tarihinde köklü bir yere sahip, dikkat çekici ve çok yönlü bir ritüeldir. Orta Asya bozkırlarından Balkanlara kadar uzanan geniş bir coğrafyada farklı biçimlerde varlığını sürdüren bu kadim uygulama, Türk topluluklarının inanç sistemlerinde, sosyal yaşamlarında ve sanatsal ifadelerinde önemli bir yer tutmuştur. Bu ritüel, sadece dini bir pratik olmanın ötesinde, Türklerin doğayla, birbirleriyle ve manevi dünyayla kurduğu karmaşık ilişkilerin de bir yansımasıdır. Mevcut literatürde "saçı" geleneği genellikle folklorik bir unsur olarak ele alınmakta ve çeşitli yöresel uygulamaları betimlenmektedir. Ancak bu çalışma, "saçı" kavramını daha geniş bir perspektiften inceleyerek, bu geleneğin Türk kültürünün farklı katmanlarındaki (inanç, ritüel, edebiyat, devlet törenleri vb.) merkezi rolünü ve sürekliliğini bütüncül bir yaklaşımla ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bu bağlamda, "saçı" geleneğinin tanımının ötesine geçilerek, bu ritüelin işlevleri, sembolik anlamları ve Türk kültüründeki derin önemi vurgulanmaya çalışılmıştır.

Sacrifice, as one of the oldest and most universal rituals in human history, appears in various cultures and belief systems with diverse meanings and practices. The phenomenon of sacrifice, which lies at the center of religious, social, and cultural practices in many societies, represents one of the ways in which individuals and communities establish, reinforce, and express their relationship with the sacred. In this context, the origins, meanings, and functions of sacrifice have been an important area of research studied for many years by different disciplines such as anthropology, sociology, history of religions, and theology. In the Turkish cultural geography, importance has also been given to the ritual of sacrifice within its deep-rooted history and rich belief system. Throughout the process extending from pre-Islamic periods to the present day, Turkish communities have adopted both bloody and bloodless (saçı) sacrifice practices and have made these rituals an inseparable part of their social and religious lives. The concept of sacrifice in Turkish culture is evaluated not only as a religious obligation but also as an expression of social solidarity, belief in abundance/fertility, and spiritual quest. The "saçı" tradition has deep roots in the thousands-year history of Turkish culture and is a remarkable and multifaceted ritual. This ancient practice, which has survived in different forms across a wide geography extending from the steppes of Central Asia to the Balkans, has held an important place in the belief systems, social life, and artistic expressions of Turkish communities. This ritual is not only a religious practice but also a reflection of the complex relationships established by the Turks with nature, each other, and the spiritual world. In the current literature, the "saçı" tradition is generally approached as a folkloric element, and its various local practices are described. However, by examining the concept of "saçı" from a broader perspective, this study aims to reveal the central role and continuity of this tradition in different layers of Turkish culture (belief, ritual, literature, state ceremonies, etc.) through a holistic approach. In this context, by moving beyond the definition of the "saçı" tradition, an effort has been made to emphasize the functions, symbolic meanings, and deep importance of this ritual in Turkish culture.