Bu çalışma, Ömer Seyfettin’in Aşk Dalgası adlı hikâyesini öz-oryantalizm kavramı çerçevesinde ele alarak, Osmanlı-Türk toplumunun modernleşme sürecinde yaşadığı çelişkileri ve toplumsal dönüşümleri değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Hikâyenin başlangıcındaki romantik atmosfer, İstanbul’un sisle örtülü silüeti, martıların masalsı çağrısı ve Kızkulesi’nin egzotik tasviriyle şekillenir. Ancak bu büyüleyici sahne, kısa süre sonra anlatıcının eski okul arkadaşıyla yaptığı sohbetle kesintiye uğrar ve katı toplumsal gerçeklikle yer değiştirir. Öz-oryantalizm kavramı doğrultusunda incelendiğinde metin, Batılı aşk anlayışını doğal bir olgu olarak yüceltirken, Türk toplumundaki aşkı yasaklanmış ve imkânsız bir hale büründürür. Hikâyede, aile baskısı, toplumsal denetim ve devletin kolluk gücü gibi farklı unsurların bir araya gelerek bireyin özgürlük alanını daraltışı ayrıntılı örneklerle ortaya konur. Kadınların çarşafla görünmez kılınması, hizmetçi seçimi ve görücü usulüne ilişkin aşırı abartılı örnekler, yazarın eleştirel tavrını öne çıkarır. Öte yandan, kadınların hem bu baskının mağduru hem de düzenin sürdürülmesinde aktif rol oynamaları, hikâyeyi tek yönlü olmaktan çıkararak toplumsal çelişkilerin doğasını vurgular. Aşk Dalgası, bir yandan Doğu’nun mistik ve egzotik imajını çizerek okuyucuyu cezbeden, diğer yandan da bu görüntünün ardında saklı kalmış katı gerçekliği ifşa eden bir kurgu sunmaktadır. Yazar, sert ve genelleyici söylemiyle Türk toplumunun yapısal sorunlarını hikâyesinde ele olur. Karamsar olarak sona eren hikâyede herhangi bir çözüm önerisi sunulmaz. Sonuç olarak, hikâyede öz-oryantalist söylemin baskın bir şekilde yer aldığı görülmektedir.

This study aims to evaluate the contradictions and social transformations experienced by Ottoman-Turkish society during its modernization process by examining Ömer Seyfettin’s story Aşk Dalgası (Mockery of Love) within the framework of the concept of self-Orientalism. The romantic atmosphere at the beginning of the story is shaped by the mist-covered silhouette of Istanbul, the magical calls of seagulls, and the exotic depiction of the Maiden’s Tower. However, this enchanting scene is soon interrupted by the narrator’s conversation with an old school friend, giving way to harsh social realities. When analyzed through the lens of self-Orientalism, the text glorifies the Western understanding of love as a natural phenomenon while portraying love in Turkish society as forbidden and impossible. The story vividly illustrates how various elements, such as family pressure, social control, and the state’s enforcement power, come together to restrict the individual’s freedom. The invisibilization of women through the veil, the exaggerated examples related to the selection of servants, and the arranged marriage system highlight the author’s critical stance. On the other hand, the fact that women are both victims of this oppression and active participants in maintaining the system prevents the story from being one-dimensional, emphasizing the nature of social contradictions. Aşk Dalgası (Mockery of Love) presents a narrative that, on the one hand, captivates the reader by drawing the mystical and exotic image of the East, while on the other hand, exposing the harsh reality hidden behind this image. Through his harsh and generalizing discourse, the author addresses the structural problems of Turkish society in his story. The story, which ends pessimistically, does not offer any solutions. In conclusion, it is evident that self-Orientalist discourse is prominently featured in the story.