Âşıklık geleneği Türk sözlü geleneği içerisinde önemli bir yer tutmaktadır. Bu geleneğin kökleri şaman / kam adı verilen ve pek çok görevin yanı sıra ilk halk şairleri olarak değerlendirilebilecek kişilerdir. Kamlık kurumunun ortadan kalkmasıyla birlikte kamın sözlü geleneğe dair işlevlerini ozanlar yürütmüştür. Türklerin İslamiyet’i kabulü ve Anadolu’ya yerleşmesiyle birlikte özellikle kahvehaneler ve köy odaları etrafında şekillenen âşıklık geleneğinin icracıları ozandan âşığa evrilmiştir. Anadolu’da âşıklık geleneği denildiğinde Sivas önde gelen iller arasında yer almaktadır. Pir Sultan Abdal, Ruhsatî ve Âşık Veysel gibi usta âşıkları yetiştiren Sivas “âşıklar diyarı” lakabına layık görülmüştür. Sivas âşıklık geleneği hem Sivas merkezde hem de Emlek, Çamşıhı ve Elbeyli yörelerinde bugün de mevcut kültürel ortamın şartları doğrultusunda varlığını ve canlılığını korumaktadır. Sivas’ın 20. yüzyılda yetiştirdiği âşıklardan birisi de İsmetî’dir. Asıl adı Abdülkadir Namlı olan âşığa İsmetî adı halk tarafından verilmiştir. İsmetî’nin doğaçlama söyleme ve saz çalabilme yeteneği zayıf olsa da çok güçlü bir kalemi vardır. Bu yönüyle İsmetî, meydan şairi olmaktan ziyade kalem şairidir. Rüya görüp pir elinden bade içen İsmetî aynı zamanda badeli âşıklardandır. Kendisinin gördüğü rüyaya bağlı olarak biyografisi etrafında tasnif ettiği ve “Kapı Güzeli” adını verdiği bir de hikâye vardır. Âşık İsmetî şiirlerini daha çok 8, 11 ve 16 hece ile kaleme almıştır. Şiirlerinde koşma, semai ve divan nazım şekillerini kullanmıştır.  Âşık İsmetî’nin şiirlerinin içeriğine bakıldığında insana değgin her konunun ele alındığı görülmektedir.  Fakat onun şiirlerinde aşk ve doğa, toplumsal konular daha belirgindir. Bu çalışmada Âşık İsmetî’nin sosyopolitik konulu şiirleri örneklem ve analiz yöntemleriyle incelenmiştir. İsmetî Anadolu tarihinde öne çıkan olayları, yaşadığı dönemde idrak ettiği toplumsal hadiseleri şiire taşımıştır. Onun bu şiirleri tarih bilinci geliştirmesi ve dünya siyasetine dair yaklaşım oluşturması açısından önemlidir.

Minstrelsy tradition has an important place in Turkish oral tradition. The roots of this tradition are people called shamans / kams, who can be considered as the first folk poets, in addition to many other duties. With the disappearance of the kam institution, bards carried out the oral tradition functions of the kam. With the Turks accepting Islam and settling in Anatolia, the performers of the minstrelsy tradition, which was shaped especially around coffeehouses and village chambers, evolved from bards to minstrels. When it comes to minstrel tradition in Anatolia, Sivas is among the leading provinces. Sivas, which raised master minstrels such as Pir Sultan Abdal, Ruhsatî and Âşık Veysel, was deemed worthy of the nickname "land of lovers". Sivas minstrelsy tradition maintains its existence and vitality both in Sivas center and in Emlek, Çamşıhı and Elbeyli regions, in line with the conditions of the current cultural environment. One of the minstrels trained in Sivas in the 20th century is İsmetî. The name İsmeti was given to the minstrel whose real name was Abdülkadir Namlı by the public. Although Ismeti's ability to improvise and play the saz is weak, he has a very strong pen. In this respect, İsmetî is a pen poet rather than a public poet. İsmetî, who dreams and drinks almonds from his hands, is also one of the almond lovers. There is also a story that he classifies around his biography, depending on the dream he had, and which he calls "The Door Beauty". Âşık İsmeti mostly wrote his poems with 8, 11 and 16 syllables. He used the verse forms of Koşu, Semai and Divan in his poems. When we look at the content of Âşık İsmetî's poems, it is seen that every subject related to humanity is discussed.  However, love, nature and social issues are more prominent in his poems. In this study, Âşık İsmetî's sociopolitical themed poems were examined with sampling and analysis methods. İsmetî brought the prominent events in Anatolian history and the social events he experienced during his time into poetry. These poems of his are important in terms of developing historical awareness and creating an approach to world politics.