Yirminci yüzyılın son yıllarında kanonik eserlerin postmodern yeniden yazımları yapılmıştır. Kanonik anlatılardan esinlenen yazarlar, karşı söylemleri somutlaştırarark onları yeniden yazmışlardır. Son yıllarda kadın yazarların kanonik metinlere yönelik karşı söylemleri önemli ölçüde artmıştır. Kadın yazarlar, ataerkil kültürlerin kanonik öykülerinde, destanlarında veya mitlerinde kadınların temsilini gözden geçirmektedir. Bu çalışma, Margaret Atwood ve Ayla Kutlu'nun feminist karşı-yazma eserleri olan Penelopiad ve Kadın Destanı’nı incelemektedir. Penelopiad Homeros'un Odysseus'unun eleştirel açıdan yeniden yazımıdır, Ayla Kutlu'nun Kadın Destanı Gılgamış'a bir yanıt niteliğindedir. Feminizmin ilkeleri üzerine düşünen bu çalışmanın, iki eser arasındaki önemli benzerlik ve farklılıkları ortaya çıkarması ve edebi gelenekteki baskın ataerkil ideolojinin yapısöküme uğratılmasına dair değerli içgörüler sunması beklenmektedir. Homeros'un Odysseus ve Gılgamış destanları kadınların deneyimlerini ve seslerini dışlar.  Atwood ve Kutlu, karşı-yazının amacına uygun olarak, destanları kaynak alır ve tekrardan gözden geçirirler. Klasik mirasla bir süreklilk oluşturan yeni bir hikâye oluştururlar.  Benzerlikten ziyade farklılığa, eksiklere, boş bırakılan ya da göz ardı edilen kısımlara yoğunlaşır, iki farklı edebi mekanizma olan parodi ve çokseslilikle yeni hakayelerini oluşturular. Eleştirel bir söylem kullanarak destanları tekrardan yazarlar. Karşı yazılarını ataerkil anlatıların kadını itibarsızlaştırma ve susturma stratejilerine karşı kurarlar. Kanonik klasiklerdeki susturulmuş kadınların seslerini geri getirerek ve onların hyatlarını, kendi kişilklerini, deneyimlerini ve destanları kendi bakış açılarından anlatan özneler olarak yeniden tanımlayarak erkek destanlarındaki tarihin yerine destanlarda 'kadın hikâyesi' anlatırlar.

There have been postmodern rewritings of canonical works in the second half of the twentieth century. The writers, inspired by canonical narratives, rewrite them by embodying counter-discourses. In recent years, women writers’ counter-discourse of canonical texts has increased considerably. Women writers revise the representation of women in the canonical stories, epics, or myths of patriarchal cultures. This study analyses Margaret Atwood and Ayla Kutlu’s feminist counter-writing performances, The Penelopiad and Kadın Destanı(the Epic of Women). The Penelopiad disrupts Homer’s Odysseus, and Ayla Kutlu’s Kadın Destanı is a response to Gilgamesh. By contemplating the principles of feminism, this study is expected to reveal important similarities and differences between the two works, offering valuable insights into deconstructing the dominant patriarchal ideology in the literary tradition. The epics, Homer’s Odysseus and Gilgamesh exclude the experiences and voices of women.  Atwood and Kutlu employ a revisionist and critical discourse closely related to counter-writing’s aim; by taking on epics as their sources. They create new stories that form continuity with the ancient epics through polyphony and parody. They have established their counter-writings to decentring and silencing strategies of patriarchal narratives. They replace history in men’s epics with women’s ‘herstory,’ restoring the voices of the silenced women in the canonical classics and re-inscribing these women as subjects who narrate their experiences from their perspectives.