Kuşatma savaşları, tarih boyunca pek çok devletin hedeflerine ulaşmak için kullandığı önemli bir savaş türüdür. Kale ve şehir kuşatmaları, meydan savaşlarına nazaran daha uzun süren ve hazırlıklar gerektiren bir savaş şeklidir. Müstahkem yapılara sahip olan kale ve şehirlerin kuşatma süresi bazen aylarca sürmüştür. Orta Asya’da Semerkant merkezli kurulan Timurlular (1370-1507) döneminde de pek çok kale ve şehir kuşatmalarına rastlanır. Timurluların kurucusu Emîr Timur (1370-1405), 1370 yılında rakibi Emîr Hüseyin’i, Belh Kalesi’nde kuşatmış ve onu yenilgiye uğratarak devletini kurmuştur. Dolayısıyla Timurlu Devleti’nin kuruluşu başarılı bir kuşatmanın ardından gerçekleşmiştir. Timurlu hükümdarlarından Sultan Ebu Said’in (1451-1469) zamanında yaşanan kale ve şehir muhasaraları da oldukça dikkat çeker. Bu dönemde stratejik konumda bulunan şehirleri ve güçlü kaleleri ele geçirmek için yoğun mücadeleler görülür. Kuşatma savaşlarının büyük bir kısmı Timurlu hanedanı içerisindeki iktidar mücadelelerden dolayı meydana gelmiştir. Sultan Abdullah’ın Yesi kuşatması, Ebu’l-Kasım Babür’ün Semerkant kuşatması, Sultan Hüseyin Baykara’nın Herat kuşatması, Sultan Ebu Said’in İhtiyareddin Kale’si, İmad Kale’si, Niretu/Tiratu Kale’si ve Şahruhiye Kale’si kuşatmaları örnek olarak zikredilebilir. Sultan Ebu Said zamanında kuşatmalar daha çok Mâverâünnehir ve Horasan bölgelerinde gerçekleşmiştir. Bilindiği üzere bu iki bölge Timurlu İmparatorluğu’nun merkezleridir. Timurlulara başkentlik yapmış olan Semerkant ve Herat hem stratejik hem de sembolik öneme sahip olan şehirlerdir. Herat’taki İhtiyareddin Kale’si başta olmak üzere oldukça müstahkem konumda bulunan İmad, Niretu/Tiratu ve Şahruhiye Kale kuşatmaları dönemin muhasara tekniklerine dair mühim örnekler barındırır. Ayrıca sadece kuşatanların değil, savunmacıların faaliyetleri hakkında da kayda değer bilgiler içerir. Geç dönem Timurlu tarihinde kuşatma savaşlarında öncelikle dikkat edilen ilk mesele iaşe ve askerî teçhizat olmuştur. Bu iki husus hem savunanların hem de kuşatanların oldukça önem verdikleri iki parametredir.  Bir diğer önemli etken istihbarat faaliyetleri olup düşman tarafından casuslar vasıtasıyla güvenilir ve doğru bilgi akşının sağlanmasıdır. Söz konusu durumun olmadığı ya da ihmal edildiği zamanlarda savaş ya kaybedilmiş ya da çok uzun sürmüştür.  Kale ve şehir kuşatmalarında dikkat edilen bir diğer uygulama kuşatılan şehir ve kalenin dış dünya ile tamamen bağlantısını kesmektir. Bir başka önemli husus şehir savunmalarında sivil halkın ve şehrin önde gelenlerinin oldukça ön planda yer almasıdır.

Siege wars were an important type of warfare used by many states throughout history to achieve their goals. Castle and city sieges were a form of warfare that lasted longer and required more preparation than field battles. The siege period of castles and cities, which had fortified structures, sometimes lasted for months. During the Timurid period (1370-1507), which was established in Central Asia based in Samarkand, there were many castles and city sieges. The founder of the Timurids, Amir Timur (1370-1405) besieged his rival Amir Husain at Balkh Castle in 1370, defeated him and established his state. Therefore, the Timurid State emerged after a successful siege. The sieges of the castle and the city during the reign of Sultan Abû Sa’id  (1451-1469), one of the Timurid rulers, also attracted a lot of attention. During this period, there were intense struggles to capture strategic cities and powerful fortresses. Most of the siege wars occurred due to power struggles within the Timurid dynasty. Sultan Abdullah’s siege of Yesi, Abu’l-Qasim Babur’s siege of Samarkand, Sultan Husain Bayqara’s siege of Herat, Sultan Abû Sa’id’s siege of Ikhtiyaruddin Castle, Imad Castle, Niratu/Tiratu Castle and Shahrukhiyya Castle can be mentioned as examples. During the reign of Sultan Abû Sa’id, the sieges mostly occurred in the regions of Transoxania and Khorasan. As it is known, these two regions were the centers of the Timurid Empire. Samarkand and Herat, which were the capitals of the Timurids, were cities of both strategic and symbolic importance. The sieges of the highly fortified fortresses of Imad, Niretu/Tiratu and Shahrukhiyya, especially Ikhtiyaruddin Castle in Herat, were important examples of the siege techniques of the period. It also contains noteworthy information about the activities of not only the besiegers, but also the defenders. In the late Timurid history, the first issue that was considered primarily in siege wars was food and military equipment. These were two parameters that both the defenders and the besiegers attach great importance to.  Another important factor was intelligence activities. It was very important to ensure the flow of reliable and accurate information by the enemy through spies. When this situation did not exist or was neglected, the war was either lost or lasted too long. Another important practice in the siege of fortresses and cities was to completely cut off the besieged city or fortress from the outside world. Another important point was that the civilian population and the city’s leaders were at the forefront of the city defenses