Kelimeler, sözlük anlamlarına sahip olsalar bile, sıra dışı bir dil kullanımı veya şairin dış ve iç duygularını bir araya getirmesi gibi dil bilgisel olarak alışılmadık şekillerde kullanılabilir. Tezat (Tıbâk), anlama güzellik katan sanatlardan biridir ve kısa bir sözde, bir beyit veya mısrada gerçekten veya itibarî olarak aralarında bir tür karşıtlık bulunan iki öğenin zikredilmesidir. 
Arap dilinde tezat (tıbâk) terimi, “sözleri ters anlam kullanarak kuvvetlendirme” olarak çevrilmiş ve “hayranlık uyandırmak” veya “alay etmek” ya da retorik bir etki yaratmak için “iki ifade arasında bariz bir çelişki” olarak tanımlanmıştır. İlk dönem belâgat âlimleri, tıbâk sanatının türlerini açıkça tanımlamamışlardır. Fakat, tıbâk genelde hakiki ve mecazi olmak üzere iki kategoriye ayrılmıştır. Ancak sonraki dönemlerde, alimler tıbâkı çeşitli alt kategorilere bölmüşlerdir.
Türk edebiyatı kaynaklarında yapılan tıbâk sanatının tanımı ile Arap edebiyatındaki tanımı benzer özellikler taşımaktadır. Tıbâk sanatının Batı edebiyatındaki karşılığı ise Antitez (Antithese), Oksimor (Oximore) ve Oksimoron (Oxymoron) terimleridir.
Klasik şiirde bu tekniğin kullanımı, şiir dizelerine ya da bir bütün olarak şiire belirsizlik katmak, metni kaçamaklı hale getirmek ya da okuyucuyu belirsizliği çözmesi için harekete geçirmek için değil; daha fazla süsleme ve yapay güzelliğe odaklanmak içindir. 
Bu çalışma, Arap şiirinde oksimoronun yapısını, türlerini ve kullanımını ayrıntılı bir şekilde ele alarak, oksimoronun anlam oluşturmadaki katkılarını vurgulamayı amaçlamaktadır. Ebû Temmâm’ın şiirlerinden örneklerle konuyu pekiştirmek, oksimoronun Arap şiirindeki rolünü daha iyi anlamamıza yardımcı olacaktır.

Even if they have their dictionary meanings, words can be used in grammatically unusual ways, such as a distinctive use of language or a combination of the poet's external and internal feelings. Contradiction (tibāq) is one of the arts that adds beauty to meaning, and it is the mention of two elements in a short phrase, couplet, or verse that are actually or ostensibly in some kind of opposition to each other. 
In Arabic, the term tibāq is translated as “to strengthen words by using the opposite meaning” and is defined as “an apparent contradiction between two statements” to “arouse admiration” or “ridicule” or to create a rhetorical effect. The types of tibāq were not clearly defined by early rhetorical scholars. However, tibāq is generally divided into two types: literal and figurative. However, over time, scholars have divided tibāq into many types. 
The definition of the art of tıbâk in the sources of Turkish literature and the definition in Arabic literature have similar characteristics. In Western literature, the equivalent of the art of tıbâk is the words Antithesis (Antithese), Oxymoron (Oximore), and Oxymoron. The use of this technique in classical poetry is not to add ambiguity to the lines of poetry or the poem as a whole, to make the text evasive or to stimulate the reader to resolve the ambiguity, but to focus more on ornamentation and artificial beauty.
This study aims to elaborate on the structure, types, and use of oxymorons in Arabic poetry and to emphasize its contribution to meaning-making. Reinforcing the subject with examples from Abū Temmām's poems will help us better understand the role of oxymorons in Arabic poetry.