Edebî tenkit; şiir ve nesir gibi edebî eserleri ele alıp bunları tahlil eden ve bu eserlerin güzel olup olmadığı hususunda hüküm veren, iyi ve kötü yönlerini ortaya koyan bir sanattır. Arap edebiyatında eleştirinin ne zaman ortaya çıktığı ile ilgili bir görüş birliği yoktur. Ancak cahiliye döneminde eleştirinin temellerinin atıldığına dair bazı ipuçları vardır. Cahiliye döneminden Abbasîler dönemine kadar Arap edebiyatında zevke dayalı bir edebî tenkit anlayışı vardı. Bu klasik edebî tenkit anlayışı genellikle “Arapların en büyük şairi kimdir? En güzel şiir, en güzel beyit hangisidir?” gibi sorular çerçevesinde gerçekleştirilirdi. “Falan daha büyük şairdir, şu şiir en güzel şiirdir” gibi cevaplarla da yetinilirdi. Hicrî ikinci yüzyıldan itibaren eleştiriye yeni ölçütler getirilmeye başlanmıştır. Bu dönemde edebiyat eleştirisi; lügat, sarf, nahiv ve aruz gibi dört temel üzerinde yürütülmekteydi. Abbasîler döneminde Aristo’nun hitabet ve şiir hakkında yazdığı kitapların Arapçaya tercüme edilmesiyle birlikte edebî zevke dayalı tenkidin yanı sıra mantıksal tahlillere ve belâğata dayalı tenkit anlayışı da gelişmeye başlamıştır. Bu bağlamda Cahiliye döneminin ilk şairlerinden sayılan İmru’u’l-Kays ve şiirlerine yukarıda bahsedilen tenkit anlayışı çerçevesinde hem cahiliye döneminde hem de daha sonraki dönemlerde çeşitli eleştiriler yöneltilmiştir. Bu eleştirilerin bir kısmı İmru’u’l-Kays’ın şairliğine yönelik iken, diğer bir kısmı onun şiirleriyle ilgilidir. Onun şairliğine yönelik eleştiriler genellikle “en büyük şair” olgusu etrafında dönerken, şiirlerine yönelik eleştiriler “şu konuda en güzel beyit” olgusunun yanı sıra lugat, aruz, belâğat, dil bilgisi ve mantıksal tahlillere dayanmaktadır. Bu eleştiriler olumlu olduğu kadar olumsuz da olabilmektedir. Bu çalışmada İmru’u’l-Kays ve şiirlerine yöneltilen olumlu ve olumsuz eleştiriler ele alınmıştır.

Literary criticism is an art that deals with literary works such as poetry and prose, analyzing and judging them on whether they are beautiful or not, and revealing their strengths and weaknesses. There is no consensus on when criticism emerged in Arabic literature, but there are some clues that its foundations were laid in the pre-Islamic era. From the pre-Islamic era to the Abbasid period, Arabic literature had a taste-based literary criticism approach. This classical literary criticism was often conducted within the framework of questions like "Who is the greatest poet among the Arabs? Which poem or verse is the most beautiful?" and responses would suffice with statements like "So-and-so is the greatest poet; this poem is the most beautiful." From the second century after Hijra, new criteria began to be introduced to criticism. During this period, literary criticism was conducted based on four fundamentals: vocabulary, grammar, rhetoric, and prosody. With the translation of Aristotle's books on rhetoric and poetry into Arabic during the Abbasid period, alongside taste-based criticism, a criticism approach based on logical analysis and rhetoric also began to develop. In this context, Imru'u al-Qays, one of the first poets of the pre-Islamic era, faced various criticisms both during his time and in later periods within the framework of the aforementioned criticism approach. While some of these criticisms were directed towards Imru'u al-Qays's poetry, others were related to his poems. Criticisms directed towards his poetry were based on vocabulary, prosody, rhetoric, grammar, and logical analysis, in addition to the notion of "the most beautiful verse on this subject." These criticisms could be both positive and negative. This study examines the positive and negative criticisms directed towards Imru'u al-Qays and his poems.