Türk şiirinde, 13. yüzyıldan itibaren dinî ve tasavvufî unsurlar, doğrudan veya dolaylı olarak, edebi sanatlar aracılığıyla sıkça kullanılmıştır. Bu unsurlar, toplumu yönlendirme ve bireyleri irşat etme amacıyla önemli bir rol oynamıştır. Türk halk edebiyatının en önemli kolu olan halk şiirinin kaynakları incelendiğinde, Kur’an ayetleri, hadis-i şerifler, peygamberlerin hayat hikâyeleri, dini ritüeller ve tasavvufî terimlerin önemli bir yer tuttuğu açıkça görülür. İşte bu bağlamda, Âşık Mevlüt İhsanî’nin şiirleri incelendiğinde, temel kaynaklardan beslendiği açıkça müşahede edilir. İhsanî, şiirlerinde 20. yüzyılın halk edebiyatı alanında yazılmış en güzel örneklerini sunar. Sadelik ve içtenlikle ifade ettiği şiirleriyle tanınan İhsanî, çeşitli vesilelerle pek çok tasavvufî kavramı eserlerinde işlemiştir. Hayatında birçok tarikatla temas hâlinde olan âşık, özellikle ustası vasıtasıyla Rufaîlik; çeşitli görüşmeleri vesilesiyle de Nakşbendîlik, Kadirîlik ve Bektaşîlik gibi tarikatların erkânını öğrenmiş ve çeşitli tasavvufî önderlerle temasları olmuştur.  Yeni tespit edilen şiirinde; ilm-i vehbi, sıdk, hakikat, habib, ziyaret gibi ifade ve kavramların işlenmesi bütün şiirlerinde de görülen tasavvufi literatüre olan hâkimiyetin bir örneğidir. Diğer şiirlerinde de, mürid, mürşid, esrâr, ârif, kemâlat, hakikat, marifet, hikmet, cemâl, ilm-i vehbî, sıdk gibi tasavvufî kavramları kullanmış olması konuya olan vukufiyetini göstermektedir. Ancak bugüne kadar Âşık Mevlüt İhsanî’nin şiirleri, özellikle tasavvufî içerik açısından kapsamlı bir şekilde ele alınmamıştır. Bu durum, bu çalışmanın temelini oluşturmaktadır.

Since the 13th century, Turkish poetry has frequently used religious and mystical elements through literary arts. These elements have an important role in guiding society and instructing individuals. When we look at the sources of folk poetry, which is the leading branch of Turkish folk literature, it is seen that Qur'anic verses, hadiths, life stories of prophets, religious rituals and mystical terms occupy an important place. In this context, an analysis of the poems of Âşık Mevlüt İhsanî clearly shows that he is fed from the main sources. In his poems, İhsanî presents the most beautiful examples of folk literature of the 20th century. Known for his simplicity and sincerity, İhsanî has dealt with many mystical concepts in his works on various occasions. The minstrel, who was in contact with many sects, learned about Rifaism, especially through his master, and through various meetings he grasped the intricacies of sects such as Naqshbandism, Qadirism and Bektashism and established relations with various Sufi leaders. Although İhsanî was not a member of any sect, he met with the sheikhs or disciples of various sects as a requirement of his faith and art. He participated in gatherings and conversations with Sheikh Muhammed Lutfi Efendi, known as Alvarlı Imam "Efe Hazretleri", who belonged to the Naqshbandi Order. However, his blindness and certain circumstances made these associations not only on a physical level, but also on a spiritual level. In his poems, he demonstrated his mastery of the subject by using Sufi concepts such as murid, murshid, mystery, sagacious, perfection, truth, ingeniousness, wisdom, beauty, innate science, sıdk. However, until today, Āşık Mevlüt İhsanî's poems have not been analyzed comprehensively, especially in terms of Sufi content. This situation forms the basis of this study.