Bu çalışmada, yirmi birinci yüzyılın önde gelen iki Türk post-apokaliptik örneğini teşkil eden Funda Özlem Şeran’ın “Hamam” ve Seran Demiral’ın “Fırtına” adlı kısa öyküleri tartışılmakta ve post-apokaliptik anlatılar bağlamında yeterlikleri incelenmektedir. Bu incelemede, Frank Kermode’un Bir Son Duygusu (1967) ve John Berger’in Sondan Sonra: Post-apokaliptik Temsiller (1999) kitabındaki görüşleri temel alınmıştır. Türk Edebiyatının yükselen bir türü olarak öne çıkan post-apokaliptik kurmaca son yirmi yılda daha fazla görünürlük kazandı. Özellikle 2000’li yıllardan sonra pek çok post-apokaliptik türün özelliklerini barındıran roman yayımlanmasına rağmen yayımlanan post-apokaliptik kısa öykülerin sayısı bir hayli sınırlıdır. Bunun yanı sıra, bu öykülerin yeterince ve hak ettiği ölçüde incelendiği ve tartışıldığı söylenemez. Buradan hareketle bu çalışma öncelikle bahsi geçen metinlerde “apokalitik örüntüler”i yoklamayı amaçlamaktadır. Bu örüntüler şu şekilde sıralanabilir: “olması yakın/muhtemel vs içkin/her yerde var olan”, “dehşet ve dekadans”, “geçiş miti” ve “son imgesi”. Söz konusu öyküler üzerinden bu örüntülerin görünürlüğü ve yaygınlığı resmedilecektir. Çalışmanın ikinci amacı ise bahsi geçen iki kısa öyküdeki post-apokaliptik niteliklerin araştırılmasıdır. Bu amaçla, Berger’in “post-apokaliptik temsiller” kavramı kullanılacaktır. Bu temsiller şu şekilde sıralanabilir: “sondan sonra”, “politik ve/veya psikolojik saikleri”, “tarihi travmalar”, “kurulu düzenin yıkılışı”. Bahsi geçen iki öykünün incelenmesi sonucu metinlerin apokaliptik örüntünün ve post-apokaliptik temsillerin büyük bir bölümünü karşıladığı görülmektedir ancak daha adil ve iyi bir dünya düzeni için gerekli olan göstergelerin açık ve doğrudan sunulmadığı tespit edilmektedir. 

In this study, “The Turkish Bath” by Funda Özlem Şeran and “The Storm” by Seran Demiral, two prominent examples of Turkish post-apocalyptic fiction of the twenty-first century, are discussed and their sufficiency as post-apocalyptic narratives are investigated. This investigation is based on the views of Frank Kermode in The Sense of an Ending (1967) and John Berger in After the End: Representations of Post-apocalypse (1999). (Post) apocalyptic fiction, which is an emerging genre in Turkish Literature, has gained much popularity in the last two decades. Although several post-apocalyptic novels have been published especially after the 2000’s, the number of (post) apocalyptic short stories is limited. Furthermore, there is not sufficient investigation and discussion of these works. To this end, this study first aims to examine the “apocalyptic patterns” of the aforementioned texts. These patterns are “imminency vs immanency”, “terror and decadence”, “the myth of transition”, and “the image of the end”. The visibility and prevalence of these patterns will be illustrated through the given stories. The second aim of the study is to look into the post-apocalyptic characteristics of the texts. For this purpose, Berger’s “post-apocalyptic representations” will be used. These are “after the end”, “political and/or psychological purposes”, “historical traumas”, and “demolition of the established order”.  “Hamam” and “Fırtına”, which can be considered leading examples of contemporary post-apocalyptic texts, embody several qualities encountered in end-of-the-world narratives. Although both works contain and promote hope in building a new order after the end, they do not present clear and direct indicators on how to establish a more just and better order for both humans and non-human beings.