Su, Türk edebiyatında en eski zamanlardan beri kullanılan önemli bir imgedir. Anonim Halk Edebiyatı döneminden Cumhuriyet Dönemi şiirlerine kadar farklı olguları ifade etmek için kullanılır. Ziya Gökalp’in belirttiğine göre, Şamanist Türkler suya kutsallık atfeder ve tıpkı ateş, ağaç, demir gibi onu da kült hâline getirirler. Türk inançlarında su, varoluşun başlangıcı kabul edilir. En eski Türk destanlarından itibaren incelediğimizde suyun, hayat ve güç veren bir doğa unsuru olduğunu görürüz. Tekke ve tasavvuf edebiyatında su, Tanrı’nın tezahürünü imler. Divan şiirinde ise daha dinî bir mahiyeti vardır. Ahmet Hâşim’in şiirlerinde su imgesi, şairin poetikasının da bir parçası olarak birçok şiirinde yer alır. Göl Saatleri’nin isminde su imgesi görülür. Cahit Sıtkı Tarancı su ile şiirlerinde ölüm ve yaşam tezadını kurar. Necip Fazıl Kısakürek’in “Su” adlı sekiz şiiri vardır. Cumhuriyet dönemi Türk şiirinde ve Çağdaş Türk şiirinde de birçok şair “su” imgesine sıklıkla başvurur. Sennur Sezer, ilk kitabından son kitabına dek “su” imgesine şiirlerinde yer verir. Kimi zaman suyu gerçek anlamıyla kimi zaman değişimin kendisi olarak kullanır. Toplumcu-gerçekçi sanat anlayışına sahip olan Sezer, “su” imgesine şiirlerinde bu çerçevede yer vermesinin yanı sıra yer yer felsefi boyutlarda da anlam kazanmasını sağlar. Diyalektikçi bir yaklaşım ile halk şiirine yakın bir anlatım kullanır. Şiirlerinde sözünü etmekten vazgeçmediği; emeği, barışı, sevgiyi, özgürlüğü su ile anlatır.

Water is an important image used in Turkish literature since ancient times. It is used to express different phenomena from the period of Anonymous Folk Literature to the poems of the Republic Period. According to Ziya Gökalp, Shamanist Turks attribute sanctity to water and make it a cult just like fire, wood, and iron. In Turkish beliefs, water is considered the beginning of existence. When we examine the oldest Turkish sagas, we see that water is an element of nature that gives life and strength. In Sufi literature, water signifies the manifestation of God. Divan poetry, on the other hand, water has a religious quality. The image of water in Ahmet Hâşim's poems takes place in many of his poems as a part of the poet's poetics.  The water image is seen in the name of the Göl Saatleri. Cahit Sıtkı Tarancı establishes the contrast between death and life with the water images in his poems. Necip Fazıl Kısakürek has eight poems called "Water". Many poets frequently refer to the image of "water" in Turkish poetry in the Republican period and in Contemporary Turkish poetry. Sennur Sezer includes the image of "water" in her poems from her first book to last book. Sometimes she uses water literally, sometimes as the change itself. Sezer who has a socialist-realistic understanding of art, not only includes the image of "water" in her poems in this framework, but also allows it to gain meaning in philosophical dimensions. She uses an expression close to folk poetry by presenting a dialectical contrast. She talks about the subjects she touched on in her poems such as labor, peace, love and freedom with water.