XIX yüzyılın sonundan XX yüzyılın başına kadar olan dönem Özbek edebiyatı ve edebiyat eleştirisinde en karmaşık ve tartışmalı dönemdir. Klasik edebiyatın yeni bir edebiyat, geleneklerden etkilenen yeni yaratıcı yasalar, halkın bir ulus haline gelmesi bu dönemde oldu. Özbek edebiyatının önceki aşamaları yüzyıllar boyunca bir dönemden diğerine geçerken, günümüzdeki geçiş çok kısa, çok dar bir zaman diliminde gerçekleşmiştir. Klasik edebiyat, Aydınlanma edebiyatına ve Aydınlanmada yeni Cedid edebiyatına emildi. Şiir sistemleri, kafıye sistemleri, poetik formlar, poetik imgelerin anlamı sürekli genişlemiş, daralmış ve yenilenmiş, yenilenmeye yol açan bir olumsuzlama zinciri oluşturmuştur. Yeni dönem, iki durgunluk arasında Özbek edebiyatının canlandığı bir dönemdi. Bu zamana kadar klasik edebiyat zirveye ulaşmıştı va yenilenmeye ihtiyacı vardı. Bu döneme Milli Uyanış diyoruz. Aşağıda ele alacağımız birçok faktörün etkisi altında yeni, Cedid edebiyatı oluşturuldu, ancak bu bir gerekliliktı. Ama sonra yıllarca süren durgunluk ve tereddüt başladı. Yeni edebiyatın özgünlüğü, yeni nesillerde yalnızca bir avuç yaratıcıda devam etti. Milli uyanış süreci, XVIII yüzyılda Avrupada gelişen aydınlama hereketine benzemekle birlikte, doğrudan Avrupadaki çeşitli siyasi değişimlerin etkisi altında ortaya çıktığını söyleyemeyiz. Klasık edebiyatla bağlantılı olan Aydınlanma edebiyatı, Tatar, Türk, Azeri edebiyatının etkisiyle oluşmuştur. Bu bakımdan Ceditçiliğin kendi manevi kökleri vardı. Bunun yanı sıra, Siddiqi Ajzi, Abdulla Avloni, Tavallo, Ibrahim Davron, Bahrombek Davlatshoyev Tarjimon, Sofizoda şiiri de bu makalede ele alınmıştır.

The period from the end of the 19th century to the beginning of the 20th century is the most complex and controversial period in Uzbek literature and literary criticism. It was during this period that classical literature became a new literature, creative new laws influenced by traditions, the people became a nation. While the previous stages of Uzbek literature passed from one period to another for centuries, the current transition took place in a very short, very tight period of time. Classical literature was absorbed into the literature of the Enlightenment, and enlightenment into the new, that is, Jadid literature. Poetic systems, rhyming systems, poetic forms, the meaning of poetic images have been constantly expanding, narrowing and renewing, forming a chain of negation that has led to renewal. The new period was a period of living and rejuvenation of Uzbek literature between the two recessions. By this time, classical literature had reached its peak and was in need of renewal. We call this period the National Awakening. Under the influence of many factors, which we will consider below, a new, serious literature was created, but it was a necessity. But then began the years of stagnation and hesitation that lasted for many more years. The authenticity of the new literature continued only in a handful of creators in new generations. It is well known that while the process of national revival was similar to the enlightenment movement that flourished in Europe in the eighteenth century, we cannot say that it arose directly under the influence of various political changes in Europe. It was formed under the influence of Enlightenment literature, Tatar, Turkish, Azeri literature, which was connected with the classical literature. In this respect, Jadidism had its own spiritual roots. Besides this, verse of Siddiqi Ajzi, Abdulla Avloni, Tavallo, Ibrahim Davron, Bahrombek Davlatshoyev Tarjimon, Sofizoda is also considered in this article.