Bu çalışma, Kazuo Ishiguro’nun Never Let Me Go (2005) adlı distopik bir dünyada kurgulanmış olan romanının hikâye kurgusu ve çözümleme teknikleri açısından bir analizidir. Hikayesinde insanlara organ bağışı yapmak üzere yetiştirilip büyütülen klonların hikayesini anlatan bu romanın anlatı tarzının önemli özelliklerine ışık tutmak ve hikâye gelişimini açıklamak için Gustav Freytag’ın edebi eserlere uyguladığı dramatik kurgusu kullanılmıştır. Çağdaş Batı edebiyatının kurgulanmış dünyalar ve bu eserlerin hikayelerinin nasıl örüldüğü konusunda kısa bir teorik ve kavramsal literatür taramasının ardından, Freytag’ın dramatik kurgusu ve Marie-Laure Ryan’ın iç anlatı teknikleri ile ilgili temel kavramlar tanıtılmış ve daha sonra romanın analizi anlatı tarzını irdeleyerek ilerlemiştir. Freytag’ın dramatik yapısı ve Ryan’ın iç anlatı tekniği, romanın hikayesine nasıl giriş yapıldığını, komplikasyonlarla (gelişme kısımlarındaki düğümler) nasıl inşa edildiğini ve daha sonra nasıl çözüldüğünü göstermek için metne uygulanmıştır. Çalışmanın ana önermesi, Kazuo Ishiguro’nun okuyucuların romanın hikâye kurgusunu okumaya devam etmesi için gerekli olan gerilim öğesini başarıyla nasıl kullandığını, özellikle de bir dizi komplikasyon ağları örerek okuyucudan hikâyenin ilerleyen sayfalardaki muhtemel olayları gizlemeyi nasıl başardığının anlaşılmasıdır. Romanındaki hikâyenin düğümünün çözülmesi yazarın ördüğü komplikasyonların çözülmesi ile mümkün olmuştur. Hikâyenin en belirgin komplikasyonu olan karakterlerin üstü örtülü konuşma yapısı, Ishiguro’nun sezdirme stratejisinin nasıl çalıştığını göstermektedir. Ayrıca, romandaki baş karakterlerin konuşma ve monologlarından bağlamın kaldırılmasının Ishiguro’nun anlatı tarzı için önemli ve tamamlayıcı bir araç olduğu kanısına varılmıştır.

The present study is an analysis of Kazuo Ishiguro’s dystopian novel Never Let Me Go (2005) from the perspective of narration and revelation techniques. Gustav Freytag’s dramatic structure is used in order to shed light on the crucial features of the narrative style of the novel and account for its plot development. With a brief literature review, the basic notions of Freytag’s dramatic structure and Marie-Laure Ryan’s internal narrative points are introduced and then the analysis itself is provided through plot structure and reviewers’ analyses comments on the narrative style of the novel. Freytag’s dramatic structure and Ryan’s internal strategic points are scrutinized to show how the novel is introduced, constructed with complications to be solved by the reader, and then revealed. The main argument is that Ishiguro involves the manipulation of readers’ expectations through presentation, especially by spinning a set of complications and withholding certain information. The revelation part of the novel is teased out by its delicate links with the complications of the story. The conversational construction, the most salient complication of the story, illustrates how the foreshadowing strategy of Ishiguro works. Furthermore, it is discussed that removing context from narration is an important and complementary device for Ishiguro’s narrative style.