Çalışmada, Türkiye’de Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik (PDR) konusunu ele almış olan Milli Eğitim Şûra kararlarında ve PDR hizmetlerini düzenleyen yönetmeliklerde, alanın amacı ve uzman personeli konusunda nasıl tanımlamalar yapılmış olduğu sorusu, tarihsel gelişimi içinde incelenmiştir. PDR alanını gündemine almış olan 1970 sonrası, toplam 12 Milli Eğitim Şûrası (8.-20. Şûralar) ve PDR alanında yayınlanmış olan beş yönetmelik değerlendirmeye alınmıştır. Bu araştırma nitel paradigma desenlerinden olan doküman analizi yöntemi kullanılarak yürütülmüştür. Bu yöntem dahilinde belgesel tarama tekniği kullanılmış ve analizlere dayanak sağlayacak veriler incelenmiştir. Araştırmanın veri kaynakları Milli Eğitim Şûra kararlarına, yürürlüğe konulmuş olan yönetmeliklere ait dokümanlardan oluşmuştur. Araştırma sonuçlarına göre, 11. MEB Şûrasından (1982) sonraki Şûraların, geliştiren (süreklilik ve tamamlayıcılık) niteliğinin zayıf kaldığı görülmektedir. Yalnızca, 15. ve 18. Şûralar, ayrı tutulabilir niteliktedir. Son şûra ise tüm yönleriyle yenilikçi ve çağdaş bir düzenleme olarak yorumlanmaktadır. Ortalama 15 yıl arayla yayımlanmış olan toplam beş PDR yönetmeliği arasında, ilk yönetmelikten (1968) sonrakiler arasında, yalnızca 2001 yönetmeliğinin süreklilik ve tamamlayıcılık niteliği yüksek görünmektedir. Son 2020 yönetmeliği ise rehberlik öğretmeni unvanını kaldıran, “psikolojik danışma” vurgusunu belirginleştiren, güncel kapsamlı gelişimsel program anlayışını yansıtan bir içerikle düzenlenmiştir. Genelde, öncekileri dikkate almayan ve geri dönüşler yaratan biçimde çalışılmıştır. Şûralarda ve yönetmeliklerde yöneltme amacının yanı sıra problemli, uyumsuz, başarısız öğrencilere yönelik kriz odaklı yaklaşım önemli görülmüştür.

Not: Metin içinde şu kısaltmalara yer verilmiştir. Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik (PDR), Milli Eğitim Bakanlığı (MEB), Milli Eğitim Şûrası (MEŞ)

In this study, the question of how the definitions of the purpose and the subject matter expert personnel of the psychological counseling and guidance (PCG) were made by the Turkish National Education Council's (TNE Council) decisions and PCG service regulations that addressed this field in Turkey, were explored within its historical development context. In total, 12 TNE councils (8th-19th councils) that brought forward PCG field since 1970 and four regulations issued in the PCF field were evaluated. This study was utilized under the paradigm of qualitative research with special focus on document analysis technique that established a base for data analyses. The data sources of the study were documents about the TNE Council decisions and regulations that were put into effect. According to research results, it was observed that the development (continuity and complementarity) quality has fallen short in the councils since 11^th TNE Council (1982). Only the 15^th and 19^th councils are qualitatively exemptible. Among the four PCG regulations that were issued in the intervals of approximately 15 years, after the first regulation (1968), only the 2001 regulation shows a high quality of continuity and complementarity. Generally, the manner of work had been ignoring the previous and creating retrogression. In the councils and regulations, besides the orientation purpose, the crisis-focused approach toward problematic, maladjusted, and failing students was regarded as significant.