Bu çalışma, Evliya Çelebi’nin 17. yüzyılda kaleme aldığı Seyahatname adlı eserinde Osmanlı iktidarının sembolik temsillerini çok boyutlu bir kuramsal çerçeveyle incelemektedir. Araştırmada Pierre Bourdieu’nun simgesel iktidar, habitus ve toplumsal alan kavramları, Eric Hobsbawm’ın icat edilmiş gelenek teorisi, Teun van Dijk’in söylem, biliş ve iktidar kuramı ile Stuart Hall’un kültürel temsil modeli temel alınmıştır. Ayrıca Selim Deringil’in Osmanlı modernleşmesi bağlamındaki simgesel meşruiyet stratejileri analizde önemli bir referans oluşturmuştur. Seyahatname yalnızca bir seyahat anlatısı değil, aynı zamanda Osmanlı egemenliğini meşrulaştıran bir iletişim aracı ve ideolojik söylem kaynağı olarak değerlendirilmiştir. Evliya Çelebi’nin İstanbul, Bursa, Edirne gibi şehirleri betimlerken kullandığı dil, mekânı politik ve dini anlamlarla donatır. Padişahların Eyüp Sultan Türbesi’nde kılıç kuşanması, kutsal emanetlere yapılan göndermeler, bayram törenleri ve elçi kabulleri gibi ritüeller, iktidarın hem dünyevi hem ilahi boyutunu pekiştirir. Ayrıca Batılılar, İranlılar ve diğer gayrimüslim topluluklar negatif niteliklerle tanımlanarak Osmanlı kimliği yüceltilir. Bu temsil biçimi, okurun zihninde Osmanlı'nın üstün, meşru ve kutsal bir düzen sunduğu fikrini pekiştirir. Çalışma, Evliya Çelebi’nin yalnızca bir gezgin olmadığını; aynı zamanda Osmanlı ideolojisinin ve iktidar dilinin etkili bir temsilcisi olduğunu göstermektedir. Seyahatname’nin pre-modern dönemde bir medya aracı gibi işlev gördüğü, Osmanlı'nın kültürel hegemonya kurma sürecine semboller, dil, ritüel ve anlatı yoluyla katkı sunduğu sonucuna varılmıştır.

This study explores how symbols of political power are represented in Evliya Çelebi’s 17th-century travelogue, the Seyahatname, using a multidisciplinary framework. It draws upon Pierre Bourdieu’s theories of symbolic power, habitus, and social space; Eric Hobsbawm’s notion of invented traditions; Teun van Dijk’s cognitive theory of discourse and power; and Stuart Hall’s cultural theory of representation. Selim Deringil’s insights into symbolic legitimacy in the Ottoman context also inform the analysis. The research argues that the Seyahatname is not merely a travel record but a complex ideological apparatus that communicates Ottoman imperial identity and hegemony. Through descriptions of imperial spaces (palaces, cities), ceremonial rituals (enthronement, ambassadorial audiences), religious symbolism (e.g., the Sultan as ‘Shadow of God on Earth’), and discursive othering of Europeans and Persians, Çelebi constructs a symbolic universe that legitimizes Ottoman authority. The study shows how language and imagery reinforce the empire’s superiority and the inferiority of the 'other,' portraying Ottomans as civilized and sacred versus outsiders as chaotic or impure. Evliya’s elite position shaped the narrative to support state ideology, functioning as a medium for public persuasion in an age before mass communication. Thus, the Seyahatname operates as a vehicle for symbolic governance, embedding imperial ideology in cultural and spatial narratives to produce consent and reinforce legitimacy.