Bu makale, Sudan’da 2019 sonrası iç savaş sürecinin ülke dış politikası üzerinde yarattığı etkileri kapsamlı biçimde teorik perspektiften analiz etmektedir. Özellikle Sudan ordusu (SAF) ile paramiliter Hızlı Destek Kuvvetleri (RSF) arasında gelişen rekabetin, ülkenin dış politika yapım süreçlerini nasıl çift başlı bir yapıya dönüştürdüğü araştırmanın temel odak noktasını oluşturmaktadır. Bu bağlamda çalışma, Robert Putnam’ın “iki seviyeli oyun”, Jack Snyder’ın “saldırı kültü”, Georg Sørensen’in “zayıf devlet” modeli, Randall Schweller’ın “underbalancing” kavramı, Douglas Lemke’nin “güç paritesi”, Brock Tessman’ın “stratejik hedging” ve Steven David’in “omnibalancing” teorileri gibi önemli uluslararası ilişkiler yaklaşımlarını kullanarak Sudan’daki çatışmalı dönemin dış politika üzerindeki karmaşık etkilerini ayrıntılı bir şekilde ortaya koymaktadır.

Araştırma bulguları, Sudan’ın dış politika kararlarının temelde rejim güvenliği, iç elit rekabetleri ve paralel patronaj ilişkileri ekseninde şekillendiğini göstermektedir. SAF ve RSF gibi iki askeri yapının farklı ve zaman zaman birbiriyle çatışan dış politika tercihleri, Sudan’ın uluslararası ilişkilerinde benzersiz bir kurumsal bölünmeye yol açmıştır. Bu bölünme nedeniyle, ülkenin dış politikasında tek bir merkezi otoritenin belirleyiciliği zayıflamış ve iki farklı askeri aktörün eş zamanlı fakat birbiriyle rekabet eden diplomasi pratikleri ortaya çıkmıştır. Bu durum, Sudan’ın dış politikasının asli işlevinin devletin genel çıkarlarını gözetmekten ziyade, ilgili rejim unsurlarının iç siyasi güç mücadelelerinde ayakta kalabilmek amacıyla dış destek arayışına dönüştüğünü açıkça ortaya koymuştur.

Çalışmanın bulguları, dış politikanın şekillenmesinde iç tehdit algısının ve elit bölünmüşlüğünün kritik rol oynadığını da göstermektedir. İç tehdit algısı yüksek olduğunda, Sudan yönetimi farklı dış patronlardan destek arayışına girmiş, hatta aynı anda birden fazla dış aktörle ilişkilerini çeşitlendirerek riskleri azaltmaya çalışmıştır. Bu durum, Tessman’ın stratejik hedging teorisinin Sudan örneğinde güçlü biçimde doğrulandığını göstermektedir. Ayrıca, SAF ve RSF arasındaki güç dengesi ve statükoyu değiştirme niyetlerinin, Lemke’nin güç paritesi teorisi kapsamında çatışmanın doğuşuna zemin hazırladığı da net bir biçimde görülmektedir.

Sonuç olarak, bu makale, gelişmekte olan ve iç çatışmalar yaşayan ülkelerin dış politika davranışlarını anlamak açısından iç faktörlerin önemini ve rolünü öne çıkarmakta; Sudan örneği üzerinden bu teorik yaklaşımlara somut katkılar sağlamaktadır. Sudan’ın iç savaş ortamında ortaya çıkan kurumsal çift başlılık, dış politika ve diplomasi süreçlerinin nasıl iç siyasi bölünmelerin etkisi altında şekillenebileceğini açıkça göstermekte, bu bağlamda uluslararası ilişkiler teorilerine önemli analitik açılımlar getirmektedir.

This article examines the impact of institutional fragmentation emerging in the aftermath of Sudan's post-2019 civil conflict on its foreign policy from a theoretical perspective. Specifically, it analyzes how elite rivalry between the Sudanese Armed Forces (SAF) and the Rapid Support Forces (RSF) created a dual-headed structure in foreign policymaking. The analysis employs theoretical models such as Robert Putnam’s “two-level game,” Jack Snyder’s “cult of the offensive,” Georg Sørensen’s “weak state,” Randall Schweller’s “underbalancing,” Douglas Lemke’s “power parity,” Brock Tessman’s “strategic hedging,” and Steven David’s “omnibalancing” to frame the study. Findings indicate that Sudan’s foreign policy choices were predominantly driven by concerns over regime security, internal elite rivalries, and parallel patronage networks. The simultaneous yet divergent international engagements by SAF and RSF resulted in a unique institutional bifurcation in Sudanese diplomacy, highlighting that foreign policy served primarily to sustain regime survival. Due to internal threat perceptions and elite fragmentation, Sudan’s alliances and external strategies constantly shifted, leading to parallel diplomatic practices during the civil war. These findings underscore the critical role of domestic dynamics in shaping the foreign policies of developing countries and provide concrete contributions to theoretical approaches through the case of Sudan.