Öz: Bu çalışma, kamu politikası süreçlerinde yer alan aktörlerin tarihsel dönüşümünü analiz etmeyi ve bu bağlamda klasik dönemden dijital çağa kadar geçen süreçteki kavramsal kırılmaları ortaya koymayı amaçlamaktadır. Kamu politikası uzun yıllar boyunca yalnızca devletin ve bürokrasinin karar alma ve uygulama mekanizmalarıyla sınırlı bir alan olarak tanımlanmış, bu süreçlerdeki aktörler ise genellikle resmi ve merkezi yapılarla özdeşleştirilmiştir. Ancak zamanla toplumun değişen yapısı, demokratikleşme eğilimleri ve teknolojik gelişmeler, bu dar aktör tanımını sorgulatmaya başlamıştır. Çalışmada kamu politikasının tanımı, klasik rasyonalist yaklaşımlardan başlayarak modern, post-rasyonalist ve postmodern perspektifler ışığında yeniden değerlendirilmiş; özellikle son dönemde ortaya çıkan dijital araçlar, sosyal medya ve yapay zekâ gibi teknolojilerin politika yapım süreçlerine etkisi detaylı biçimde ele alınmıştır. Kamu politikasında yalnızca eylem değil, eylemsizlik (politika yapmama) durumunun da bir tercih olarak değerlendirilmesi gerektiği vurgulanmıştır. Elde edilen bulgular, kamu politikası aktörlerinin artık sadece resmi otoritelerle sınırlı olmadığını, vatandaşlardan algoritmalara, sivil toplumdan sosyal medya platformlarına kadar genişleyen çok aktörlü bir yapı içerisinde anlam kazandığını göstermektedir. Bu çerçevede kamu politikası, çok düzeyli, döngüsel, etkileşimsel ve söylemsel bir süreç olarak yeniden tanımlanmakta; meşruiyetin sadece yasal değil, aynı zamanda sosyal ve dijital düzlemlerde de inşa edildiği bir yapıya işaret edilmektedir. Dijital çağın karmaşık yönetişim ilişkileri göz önüne alındığında, kamu politikasının tanımının bu yeni gerçeklikleri kapsayacak şekilde yeniden yapılması gerekmektedir. Bu çalışma, söz konusu yeniden tanımlama ihtiyacına kavramsal düzeyde katkı sunmayı amaçlamaktadır.

Abstract: This study aims to analyse the historical transformation of actors involved in public policy processes and to reveal the conceptual breaks that have occurred in this context from the classical period to the digital age. For many years, public policy has been defined as a field limited to the decision-making and implementation mechanisms of the state and bureaucracy, and the actors involved in these processes have generally been identified with official and centralised structures. However, over time, changes in the structure of society, democratisation trends and technological developments have begun to challenge this narrow definition of actors. In this study, the definition of public policy has been re-evaluated in light of modern, post-rationalist and postmodern perspectives, starting from classical rationalist approaches. In particular, the impact of technologies such as digital tools, social media and artificial intelligence, which have emerged in recent years, on policy-making processes has been examined in detail. It is emphasised that in public policy, not only action but also inaction (not making policy) should be considered a choice. The findings show that public policy actors are no longer limited to official authorities but have gained meaning within a multi-actor structure that extends from citizens to algorithms, civil society to social media platforms. Within this framework, public policy is being redefined as a multi-level, cyclical, interactive, and discursive process, pointing to a structure in which legitimacy is constructed not only legally but also socially and digitally. Given the complex governance relationships of the digital age, the definition of public policy must be redefined to encompass these new realities. This study aims to contribute to this need for redefinition at the conceptual level.