Bu çalışma, Türkiye’nin 2011-2025 döneminde Suriyeli mülteci krizi bağlamında geçirdiği göç yönetimi dönüşümünü kapsamlı biçimde incelemektedir. Çalışmada Türkiye’nin, tarihsel olarak göç veren bir ülkeden, düzensiz göç ve iltica hareketlerinin merkezi haline dönüşme süreci analiz edilmektedir. Türkiye’nin bu dönüşüm sürecinde, bölgesel jeopolitik krizlere verdiği yanıtlar, kurumsal yeniden yapılanma girişimleri ve Avrupa Birliği standartlarıyla uyumlaştırılan yasal reformlar detaylı bir şekilde ele alınmaktadır. Bu bağlamda, başta Yabancılar ve Uluslararası Koruma Kanunu (YUKK) ve Geçici Koruma Yönetmeliği gibi yasal düzenlemeler, Türkiye’nin güvenlik odaklı geleneksel göç yönetiminden, hak temelli ve insani odaklı bir modele yönelişinde kritik bir rol oynamıştır. Ancak bu ilerlemelere rağmen, düzensiz yerleşim politikaları, sosyo-ekonomik dışlanma riskleri ve ulusal güvenlik öncelikleri ile insani sorumluluklar arasındaki gerilimler Türkiye’nin karşı karşıya olduğu yapısal zorluklar arasında kalmaya devam etmektedir. Çalışmanın bulguları, Türkiye’nin küresel göç yönetişiminde kritik bir aktör olduğunu teyit ederken, ulusal çıkarlar ile uluslararası yükümlülükler arasındaki devam eden çelişkilere de dikkat çekmektedir.
This study provides a comprehensive analysis of the transformation in Türkiye’s migration governance within the framework of the Syrian refugee crisis from 2011 to 2025. It reveals how Türkiye transitioned from a country predominantly characterized by emigration to a pivotal hub for both irregular migration and asylum. The research critically investigates Türkiye’s responses to complex regional geopolitical upheavals, institutional restructuring efforts, and legal harmonization processes aligned with European Union standards. Central to this transformation are legislative milestones such as the Law on Foreigners and International Protection (LFIP), alongside the Temporary Protection Regulation, which collectively facilitated a paradigm shift from a security-driven framework toward a more rights-based, humanitarian-oriented migration governance model. Despite these advancements, Türkiye continues to grapple with critical structural challenges, including fragmented refugee settlement strategies, socio-economic marginalization, and tensions between domestic security imperatives and humanitarian responsibilities. The findings reaffirm Türkiye’s significant role in global migration governance while illuminating the persistent contradictions between national interests and international obligations.
By subscribing to E-Newsletter, you can get the latest news to your e-mail.
