Afrika boynuzun en kalabalık ülkesi olan Etiyopya, Tigray bölgesinde bölgesel ve uluslararası etkileri olan bir iç kriz yaşamıştır. Etiyopya merkezi hükümet ile Tigray Halk Kurtuluş Cephesi (TPLF) arasında ortaya çıkan ve silahlı çatışmalara varan kriz, sadece bölgeyi değil bölge dışı ülkeleri de etkilemiştir. Başta Türkiye olmak üzere birçok ülke krizin çözümüne katkılar sunmaya çalışmıştır. Türkiye’nin Tigray krizine yaklaşımı, uluslararası sistemdeki çok kutuplu dinamikler ve Türkiye’nin bölgesel çıkarları doğrultusunda şekillenmiştir. Türkiye, Etiyopya’daki yatırımlarını koruma, bölgesel istikrarı sağlama ve Afrika Boynuzundaki nüfuzunu pekiştirme stratejisiyle hareket etmiştir. Bu nedenlerle Türkiye, Tigray krizinde Etiyopya merkezi hükümetinin yanında yer almayı tercih etmiştir. Türkiye, Etiyopya merkezi hükümetine verdiği desteğin çevre ülke ilişkilerinde risk oluşturduğunu bilse de bölgedeki istikrara katkı sağlama hedefi doğrultusunda dengeli bir politika izlemiştir. Bu araştırma, kapsamlı bir dış politika teorisi olarak neoklasik realizm bağlamında Türkiye’nin Tigray Krizine yaklaşımını incelemeyi amaçlamaktadır. Türkiye’nin Tigray krizine karşı benimsediği politikaların bağımlı, bağımsız ve ara değişkenler seviyesinde incelendiği bu çalışmada, Türkiye’nin Tigray Krizine karşı nasıl bir yaklaşım belirlediği, neden Etiyopya merkezi hükümeti tarafında yer aldığı ve bu yaklaşım belirlenirken hangi faktörlerin etkili olduğu açıklanmaya çalışılacaktır. Çalışmada nitel bir metot benimsenerek devlet başkanlarının açıklamalarının yanı sıra resmi kurumlar belge, rapor ve haber makalelerinden faydalanılmıştır. Bu çalışma ile Türkiye’nin, krize yönelik dış politika kararlarında, uluslararası sistemin dinamiklerinin yanı sıra ülkedeki iç faktörlerin etkisiyle belirlediği Afrika politikaları çerçevesinde krize karşı bir yaklaşım benimsediği görülmüştür. Ayrıca bağımlı değişken olarak devletin Afrika’ya yönelik dış politika yönelimin yanı sıra ara değişken olarak başta lider etkisi olmak üzere iç faktörlerin Türkiye’nin Tigray Krizine yönelik yaklaşımında önemli faktörler olduğu, bağımsız değişken olan uluslararası sistem de ise Türkiye, batılı olmayan devletler ile aynı tarafta kendini konumlandırdığı tespit edilmiştir.

Ethiopia, the most populous country in the Horn of Africa, experienced an internal crisis in the Tigray region with regional and international implications. The crisis that emerged between the Ethiopian central government and the Tigray People’s Liberation Front (TPLF) and escalated to armed conflict affected not only the region but also the countries outside the region. Many countries, especially Türkiye, tried to contribute to the solution of the crisis. Türkiye’s approach to the Tigray crisis was shaped in line with the multipolar dynamics in the international system and Türkiye’s regional interests. Türkiye acted with the strategy of protecting its investments in Ethiopia, ensuring regional stability and strengthening its influence in the Horn of Africa. For these reasons, Türkiye preferred to stand by the Ethiopian central government in the Tigray crisis. Although Türkiye was aware that its support for the Ethiopian central government posed a risk in relations with neighbouring countries, it pursued a balanced policy in line with its goal of contributing to stability in the region. This study aims to examine Türkiye’s approach to the Tigray Crisis within the context of neoclassical realism as a comprehensive foreign policy theory. This study examines Türkiye’s policies against the Tigray crisis at the level of dependent, independent and intervening variables, and attempts to explain how Türkiye approached the Tigray Crisis, why it sided with the Ethiopian central government and what factors were effective in determining this approach. A qualitative method was adopted in the study using official documents, reports and news articles in addition to the statements by heads of state. This study shows that Türkiye adopted in its foreign policy decisions regarding the crisis an approach within the framework of African policies determined by the dynamics of the international system as well as domestic factors in the country. In addition, it was determined that the important factors in Türkiye’s approach to the Tigray Crisis included state’s foreign policy orientation towards Africa as the dependent variable, as well as domestic factors, especially the leadership effect as the intervening variable while Türkiye was found to position itself on the same side as non-Western states in the international system as the independent variable.