Yazı, MÖ 4. binyılın sonlarında Aşağı Dicle-Fırat ve Aşağı Nil havzalarında neredeyse eşzamanlı olarak doğdu. Her iki yazı da MÖ 3. binyılın ikinci yarısında mitolojik anlatılar aracılığıyla ideolojik, siyasi ve hatta felsefi metinler üretmek için yeterince yetkin hale geldiler. Yazı aracılığıyla düzenlenen mitolojik anlatıların en önemli işlevi, panteonu oluşturan doğa güçlerini kişileştirmek ve doğaüstü unsurlar olarak sunmaktı. Panteonun tanrıları Mezopotamya uygarlığının temelini oluşturan kentler ve tapınaklarla bütünleştiğinde, uygarlığın Yaşam'ın sürekliliği için en uygun toplum biçimi olduğu savunulacak ve tanrılar hem kozmik hem de toplumsal düzeni kuran unsurlar olarak sunulabilecekti. Buna göre, kişileştirilmiş Gök olan An, yeryüzü krallığındaki Durağan-Potansiyel Otoriteyi temsil ediyordu. Göksel Krallığın Efendisi Enlil (Atmosfer) ise yeryüzü krallığında Kurucu ve Yıkıcı Gücü (Somut Gücü) temsil ediyordu. Ana-tanrıça Ninhursag, krallığın babadan oğula geçişini temsil ediyordu. Tatlı suların efendisi Enki, uygarlığın düzenini kuran kurumları-kuralları-makamları temsil ediyordu. Bu dört kişileştirilmiş doğa gücünün ardından Nanna (Ay) insan kralların topluma bereket getirme gücünü, Ninurta (Fırtına) tarla ve otlaklardaki bereketi, Utu (Güneş) doğruluk ve adaleti, İşkur (Yağış) asi topluluklara boyun eğdirmeyi, İnanna ise savaş-cinsellik-gençlik-doğurganlığı temsil ediyordu. Sümer-Akkad mitolojisinin temel amacı, Yaşam'ı ve onu oluşturan tüm unsurları kişileştirerek kutsallaştırmak ve göksel krallığın (kozmosun) yeryüzüne devlet olarak yansıdığını iddia etmekti. Devletin temel işlevi Yaşam döngüsünü garanti altına almak olduğundan göksel krallıktaki hiyerarşinin aynısını yeryüzünde kurmak (toplumsal işbölümünü yönetmek) bir zorunluluktu. Yazgıları kozmik-tanrısal güçler tarafından belirlenen kralların en başta gelen yetkileri de ekonomik-siyasal seçkinlerin ve diğer bütün uyrukların yazgılarını tayin ederek insan toplumları için Yaşam’ı sürekli kılmaktı.

The aim of the article is to reveal the sources of the political conception that dominated Lower Mesopotamia from 2350 BCE, when the city-state order that lasted for 1000 years in came to an end and the territorial states emerged, to 1763 BCE, when Hammurabi of Babylon united Lower and Middle Mesopotamia. For this purpose, we focus on Sumero-Akkadian mythology and conclude that the Mesopotamian elites based their legitimacy on the Mesopotamian pantheon, which was also characterized as the “heavenly kingdom”. The most important function of the mythological narratives that were organized through writing was to personify the forces of nature that constituted the pantheon and present them as supernatural elements. When the gods of the pantheon were integrated with the cities and temples that formed the basis of Mesopotamian civilization, it would be argued that the civilization was the most appropriate form of society for the continuity of Life and the gods could be presented as elements that established both cosmic and social order. Accordingly, An, the personified heavens, represented the Static-Potential Authority in the earthly kingdom. Enlil (Atmosphere), the Lord of the Heavenly Kingdom, represented the Founding and Destructive Power (Tangible Power) in the earthly kingdom. Mother goddess Ninhursag represented the transmission of the kingdom from father to son. Enki, the lord of the freshwater, represented the institutions-rules-offices-crafts that established the order of civilization. Following these four personified forces of nature, Nanna (Moon) represented the power of human kings to bring fertility to society, Ninurta (Storm-Rain) represented abundance in fields and pastures, Utu (Sun) represented righteousness and justice, Ishkur (Rain) represented the subjugation of rebellious communities, and Inanna represented war-sexuality-youth-fertility. The main purpose of Sumerian-Akkadian mythology was to sanctify Life and all its constituent elements by depicting them as deities, and to claim that the entire cosmos, defined as the heavenly kingdom, was reflected on earth as state. For human societies, Life meant the seasonal cycle, rainfall, freshwater, agriculture and pasture. Even the urban population (artisans, merchants, soldiers, bureaucrats) was dependent on the surplus products transported from the fields and pastures to the cities. Interrupting the cycle of life could have fatal consequences for everyone, and the main function of the king was to guarantee the cycle. The king, of course, could not control the rainfall, but he could regulate the flow of freshwater through canals and he could assume the redistribution of the surplus product. Since human societies' understanding of Life was that the Routine should not be disrupted by the surprises that Nature had prepared for them, especially drought, the political elite had to convince the masses that the main function of the State was to maintain the Routine, and therefore Order. Kings were not just randomly placed at the head of cities or larger territorial states; they were figures chosen by a divine council (destined to be kings).