Bu makale, Batılı devletlerin Ortadoğu'ya demokrasi getirme iddialarını ahlakî bir perspektiften değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Ortadoğu’ya yönelik müdahaleler genellikle insan hakları, özgürlük ve demokrasinin yaygınlaştırılması gerekçeleriyle meşrulaştırılmıştır. Ancak bu müdahalelerin ve iddiaların sonuçları etik açıdan sorgulanmasını gerektirmektedir. Irak, Libya, Suriye ve Mısır gibi ülkelerde yaşanan askerî ve siyasî müdahaleler, sadece bu ülkelerin toplumsal ve politik yapılarında derin yaralar açmakla kalmamış, aynı zamanda Batı'nın demokrasi anlayışının içsel çelişkilerini de gözler önüne sermiştir. Çalışma, öncelikle Batı’nın Ortadoğu’daki demokrasi teşebbüslerinin tarihsel arka planını ve bu süreçte ortaya çıkan ahlakî paradoksları inceleyecektir. ABD’nin Irak işgali ve Arap Baharı gibi somut örnekler üzerinden, Batı’nın demokrasi ihracı söyleminin uygulamada nasıl bir başarısızlığa dönüştüğü ve bu başarısızlığın Ortadoğu toplumları üzerindeki yıkıcı etkileri ele alınacaktır. Ayrıca Batı’nın insan hakları ve demokrasi söyleminin uygulamadaki çifte standartları ve ahlakî tutarsızlıkları tartışılacaktır. Makalenin temel argümanı, Batı’nın Ortadoğu’ya yönelik demokrasi getirme iddialarının ahlakî açıdan savunulabilir olmaktan uzak olduğudur. Bu iddiaların bölgede kalıcı barış ve istikrar yerine, daha fazla çatışma ve toplumsal bölünmelere yol açtığı vurgulanmaktadır. Batı demokrasi ve insan hakları söylemini Ortadoğu’da yaygınlaştırma iddiasındayken, aynı zamanda otoriter rejimlerle iş birliği yapmış, bölgesel müttefiklerinin insan hakları ihlallerine göz yummuştur. Bu çelişkili tutum, Batı'nın ahlakî meşruiyetini önemli ölçüde zedelemiş ve demokrasi ihraç etme söyleminin güvenilirliğini tartışmalı hale getirmiştir. Batı’nın bu çifte standartlarının ele alınabilmesi için ahlakî yeniden değerlendirme yapılması ve demokrasi ile insan hakları söyleminin daha tutarlı ve evrensel bir temelde yeniden yapılandırılması gerekmektedir. Batılı ülkeler gerçekleştirdikleri müdahalelerin sonuçlarından doğrudan sorumludur ve bu sorumluluğun gerekleri olan hesap verebilirlik ve zararların telafisi konularında ciddi eksiklikler bulunmaktadır. Batı’nın bu sorumluluğunu kabul etmesini ve geçmişte yapılan hatalardan ders alarak gelecekte daha etik bir yaklaşım benimsemesini gerektirir. Bu değerlendirmeler ışığında, Batı’nın Ortadoğu’da izlediği politikaların yeniden gözden geçirilmesi ve demokrasiyi evrensel bir değer olarak değil, bölgesel dinamiklere saygı duyan bir süreç olarak ele alması gerekir.

This article aims to evaluate the Western claims to bring democracy to the Middle East from an ethical perspective. Interventions in the Middle East have often been justified on the grounds of promoting human rights, freedom, and democracy. However, the outcomes of these interventions and claims necessitate ethical scrutiny. Military and political interventions in countries such as Iraq, Libya, Syria, and Egypt have not only inflicted deep wounds on the social and political structures of these nations but have also revealed the inherent contradictions within the Western understanding of democracy. The study will first examine the historical background of the West’s attempts to introduce democracy in the Middle East and the moral paradoxes that have emerged in this process. Through concrete examples such as the U.S. invasion of Iraq and the Arab Spring, the paper will explore how the Western rhetoric of exporting democracy has failed in practice and how this failure has had devastating effects on Middle Eastern societies. Furthermore, the double standards and moral inconsistencies in the West’s discourse on human rights and democracy will be discussed. The main argument of the article is that the Western claims of bringing democracy to the Middle East are far from being ethically defensible. Rather than leading to lasting peace and stability, these claims have resulted in more conflict and social fragmentation in the region.