İbn Hacer el-Askalânî’nin hadis ilminde müstesna bir yeri vardır. Fethu’l-Bârî isimli eseri, Buhârî’nin Sahîh’i üzerinde yazılmış önemli şerhlerden biridir. Bu eser hadis alanında olmakla birlikte tefsire ilişkin önemli bilgiler içermektedir. Eserde İbn Hacer’in ayetleri tefsirinde takip ettiği usûle ve bazı Kur’an ilimlerine dair yaklaşımlarına da rastlamak mümkündür. İbn Hacer, İslâm düşünce tarihine son derece bağlıdır. Yalnız bu durum onun geleneği hiç tenkit etmediği anlamına da gelmemektedir. İbn Hacer tefsir yöntemi olarak rivayet metodu yanı sıra dirayet metodunu da benimsemiştir. Rivayetler arasında tercihe şayanı açıklamış, kimi zaman rivayetleri uzlaştırmak adına teviller yapmış, kimi zaman da bunları reddetmiştir. O, tefsire ilişkin sahih rivayetlere itimat etmiş ve bunların anlaşılmasına yönelik açıklamalar yapmış, tefsir görüşleri arasında karşılaştırmalarda bulunmuş, gerekçelerle kanaatini ortaya koymuştur. Geleneğe uyarak sırasıyla Kur’anı Kur’an, sünnet, sahabe ile tabiun görüşleri ve dil kaideleriyle tefsir etmeyi bir metot olarak belirlemiş, bununla tefsir için doğru bir usulle hareket etmenin önemini vurgulamaya çalışmıştır. Bu arada aynı konudaki ayetleri telif etmeyi önemsemesi ayetlerin neshi konusunda daha dikkatli hareket etmesine vesile olmuştur. Çelişki izlenimi veren ayetlerin arasını telif etmek için büyük bir uğraş vermiştir. İbn Hacer, sebeb-i nüzul rivayetleri konusunda da dikkatli davranmıştır. Problemli olduğunu düşündüğü sebeb-i nüzul rivayetlerini reddetmesi, rivayetlere bağlı olmakla birlikte dirayete önem verdiğini göstermektedir. İbn Hacer, israiliyattan istifade ederken peygamberlerin masumiyetine zarar veren rivayetleri almadığı gibi peygamberlerin masumluğuna aykırı gibi görülebilecek ayetleri tefsir etmeye ayrı bir önem vermiştir. Bu çalışmada İbn Hacer’in mezkûr eseri bağlamında ayetlere yaklaşımı incelenerek bir hadis âliminin Kur’an yorumuna ve ilimlerine ilişkin görüşleri ortaya konulmaya çalışılacaktır.

Ibn Hajar al-Askalânî has an exceptional place in the science of Hadith. His work titled Fath al-Bârî is one of the important commentaries written on Bukhari's Sahîh. In this commentary, it is possible to come across the interpretation of the verses, the method followed by the commnetary and some approaches of the Quran. Ibn Hajar is highly dependent on the thought previously brought about by the earlier Islamic ideal tradition. However, this does not mean that she did not criticize the tradition at all. Ibn Hajar adopted the narrative-weighted method of revelation, explained the preference among the narrations, sometimes made depictions to reconcile the narrations, and sometimes refused them. He relied on the legitimacy of the tafsir narrations and made explanations for the understanding of this, he made comparisons between the tafsir's views and examined the view that he believed to be true for reasons. Respectively, he determined the Qur'an as a method for him to interpret with the Qur'an, Sunnah, Sahabah/tabiun and language rules, and by this he revealed the importance of acting with a certain and correct method for commentary. Meanwhile, the importance of copyrighting among the verses has led him to act more carefully in accepting extinct verses. It is admirable that he reconciles the verses that seem to be opposite to the mind. Ibn Hajar was careful about the narrations of descend. His rejection of the problematic causes of proof proved that he had a strong identity due to narrations and that it was possible to understand the verses without condemning them to strange and exceptional narrations. While benefiting from the Israelites, he did not take the narrations that harmed the sinless existence of the prophets, and even devoted more time to the interpretation of the verses that would constitute this idea in his mind. Our aim in this article is to reveal his views on the Qur'an and its Sciences in detail with his sample verse explanations and his style of analysis, interpretation and approach while interpreting the verses.