Metin neşri, Klasik Türk Edebiyatı alanının en vazgeçilemez konusudur. 1928 öncesinde ortaya konan gerek elyazması gerekse matbu metinlerin, günümüz okuyucusuna mutlaka ulaştırılması gerekmektedir. Bu gerekçe, asla yadsınamaz bir gerçektir, çünkü kültürümüzün yaklaşık bin yıllık bir dönemi Arap harfli metinlerden oluşmaktadır. Bugün Arap alfabesini kullanmıyor olmamız, o dönemde oluşturulan, ortaya konan birikimin anlaşılmasını güçleştirmektedir. Bu güçlüğün aşılması, dünü daha iyi anlaya bilme gerekçesi bu metinlerin yeni kuşaklara aktarılabilmesine bağlıdır. Metin neşrinin esasları aşağı yukarı belirlenmiştir. Bu konuda birçok araştırma yayımlanmıştır. Bu yayımlarda araştırmacılar elde ettikleri sonuçları ilgililerin dikkatine sunmuşlar ve diğer araştırmacılarla paylaşmışlardır.  Ancak yazma eserlerin her nüshası başlı başına ayrı bir dünyadır. Tıpçıların çok kullandığı “hastalık yok, hasta vardır” tezine uygun nüsha ailesinden çok, tek tek her nüsha üzerinde çalışmak ve tespitlerde bulunmak bizim işte esas olmalıdır. Şu günlerde üzerinde çalıştığımız Tokatlı Kânî’nin Münşeatı’nın nüshaları ile ilgili bu hüküm çok geçerlidir. Birçok nokta birbirine benzese de, birbirine benzemeyen çok fazla yan ve yön vardır. Örneğin “Dibâce”ler, istinsah eden müstensihe göre değişmektedir; kimisi “sûret” derken kimisi “mektûb” demektedir. Bu farklılığın bir faydası şöyle ifade edilebilir: Bir nüshada sadece “sûret-i kâime” olarak başlıklanan mektup, bir başka nüshada mektubun yazılış gerekçesiyle birlikte verilmektedir. İşte yazma eserlerde görülen bu özelliklerden biri de Tokatlı Kânî’nin Divanı’nda yer almayan bazı şiirlerinin Münşeat nüshaları içinde bulunmasıdır. Bazı şiirler bir nüshada görülürken bazıları birkaç nüshada yer almaktadır. Bu yazının konusunu da bu şiirler oluşturmaktadır.

Critical edition is the most indispensable subject in the field of Classical Turkish Literature. Both manuscript and printed texts produced before 1928 must be delivered to today's readers. This justification is an undeniable fact, because Turkish texts with Arabic letters constitute a period of nearly a thousand years of our culture. The fact that we do not use the Arabic alphabet today makes it difficult to understand the knowledge created and put forward at that time. Overcoming this difficulty and understanding the past better depends on the ability to transfer these texts to new generations. The principles of  critical edition are more or less determined. Many studies have been published on this subject. In these publications, researchers brought the results to the attention of other researchers. However, each copy of the manuscripts is a separate world in itself. In line with the saying "there is no disease, there is a patient", which is frequently used by medical professionals, it should be essential in our work to study and make determinations on each copy one by one, rather than a specific family of copies. This provision is very valid regarding the copies of Tokatlı Kânî's Munşeat that we are about to publish. Although the copies are similar to each other in many respects, they also have many aspects that differ from each other. For example, “dibāce”s vary depending on the copyist; while some writes "sûret" and some "mektûb". One benefit of this difference can be expressed as follows: In one copy, the letter titled simply "sûret-i  kâime" is given with the reason for writing the letter in another copy. One of the benefits of the Munşeat copies we examined is that some of Tokatlı Kânî's poems, which are not included in his printed Divan, are included in the Munşeat copies. While some poems are found in only one copy, some are included in several copies. These poems constitute the subject of this article.