Erol Hızarcı’nın içinde yaşadığımız dünyanın sorunlarına, toplumsal düzenlerin insan doğasına uymayan yapısına ve çelişkilerine tepkisini mizahla dışa vurduğu Kadın Tamircisi adlı eseri absürt hikâyesi kadar anlatım biçimi, dil ve üslûbu ile de dikkat çekici bir romandır. İnsanın üreme içgüdüsü ve iktidar tutkusu başta olmak üzere varlığını şekillendiren aşk ve ölüm gibi evrensel ve değişmez temaları gündelik yaşamın olağanlığı ve sıradanlığı içinde ele alan eser, alışılagelmiş durumların abartılı sunumuyla hayatımızın rasyonel gibi görünse de aslında distopik bir tarafının daima mevcut olduğunu çeşitli görüntülerle ortaya koyar. Bu makalede dünyanın bireyleri bütün yönlerden kuşatarak kısıtlayan katılığına karşı mizah ve ironinin sağladığı özgürlük imkânları içinde yazarın bir direniş ortaya koyarak ona karşı eleştirel bir yaklaşım geliştirdiği ve yabancılaştırma etkisinin eserinin temelini oluşturduğu gösterilmeye çalışılmaktadır. Ataerkilliği yalnızca kadın-erkek ilişkileri veya kadının toplumdaki yeri bağlamında değil, hegemonik olan bütün toplumsal ögelerle ilişkilendirerek değerlendiren yazar, ataerkil yapılanmayı ifşa edip yapısöküme uğratarak bu düzenle alay eder. Metnin çözümlenmesinde genel olarak sosyolojik eleştiri kuramının temel alındığı bu makalede farklı nesiller üzerinden okura çeşitli dönemleriyle sunulan Dumuristan, toplumsal cinsiyet metotlarıyla distopik ve ütopik özellikleri bağlamında değerlendirilmiştir. Ayrıca eserin içerdiği güçlü mizah ve ironi ögelerinin saldırgan olmayan, güldürücü toplumsal eleştiri niteliği üzerinde de önemle durulmuştur. İçeriği, dili ve üslûbu nedeniyle ciddi edebiyatın onaylamayacağı, kanonik edebiyat türlerinden olmayı baştan reddetmiş oldukça farklı bir eser olan Kadın Tamircisi’nin insanın kendi doğasını inkâr üzerine kurduğu toplumsal düzenlerin hegemonik, ataerkil ve distopik yapısının kişilik bölünmesine, kimlik karmaşasına ve toplumsal şizofreniye neden olduğunu vurguladığı sonucuna varılmıştır. Farklı biçim ve içerik özellikleri nedeniyle roman türü içinde kendine özel bir yer edinebilecek olan bu eserin analiz edilmesinin edebiyat-toplum ilişkilerini ele alan çalışmalara, toplumsal cinsiyet ve tür araştırmalarına katkıda bulunacağı düşünülmektedir.

Erol Hızarcı humorously expresses his reaction to the problems of the world we live in, the structure and contradictions of social orders that do not conform to human nature in The Woman’s Repairman which is a remarkable novel with its narrative characterictics, quite absurd story, discourse. Emphasizing the universal and unchangeable themes such as the reproductive instinct, passion for power, love, death, the work also displays the with an exaggerated presentation of the ordinary normal situations of life with various images that our lives are really dystopian. In this article, it is claimed that the author developed a critical approach by putting up a resistance against the rigidity of the world, which surrounds and restricts individuals from all sides, with various types of humor; it is tried to be shown that the alienation effect created by the exaggerated form of the ordinary within the possibilities of freedom provided by humor and irony is the basis of the work. Evaluating patriarchy not only in terms of male-female relations or the place of women in society, but also by associating it with all hegemonic social elements, the author makes fun of this order by revealing all its elements. In this article, the analysis of the text is based on sociological criticism theory in general and Dumuristan, which is presented to the reader in various periods over different generations, is evaluated in the context of its dystopic and utopian features with gender methods. In addition the functional relationship of the strong humor and irony elements of the work with non-aggressive comic social criticism is emphasized. The Woman’s Repairman, which is a very different work that serious literature would not approve of due to its content, language and style, and refused to be one of the canonical literary genres. As a result of the analyzes, it was detected that the novel emphasizes that the hegemonic, patriarchal and dystopian structure of the social orders built on the denial of human's own nature causes identity confusion, split personality and social schizophrenia. It is thought that the analysis of this work, which can take a special place in the novel genre due to its different form and content features, will contribute to the studies on the novel genre, on literature-society relations and on social gender.