Bu makale, Sezai Karakoç’un nesir yazılarında geleneğe ilişkin düşüncelerini uygarlık ekseninde, ayırt edici yanlarla tarif ve değerlendirme amacı taşır. Bu bağlamda Karakoç’un şiir dilinin yanı sıra nesir dilinde de geleneğe ilişkin fikirleri dikkate alındığında, söz konusu olgunun geçmişten geleceğe dizayn edici etkisi gözden kaçmayacaktır. Çünkü dinamik tarafıyla gelenek, donmuş bir bilgi yığını olmaktan çok Sezai Karakoç için imkân vesilesi sayılır. İslâm medeniyetinin sacayaklarını temsil eden temel prensiplerin uygarlığın ana karakterindeki önem taksonomisi düşünüldüğünde Karakoç, geleneği bu değer alanının çekirdeğine yerleştirerek çağımız adına şiirin, düşüncenin ve fikir mücadelesinin arka planını bize göstermeye çalışan bir sanatkâr olarak anılacaktır. Elbette Karakoç, poetikasında geleneğin bütün bir medeniyet dairesi için pratik uzantılarını şiir diline taşıyabilmiş bir sanatkârdır. Fakat özellikle nesir hâlinde kaleme aldıkları da geleneğe ait epistemolojik tanımlama ve sorun alanlarına işaret etmesi bakımından önemlidir. Bu anlamda Karakoç’un nesir dilinde işaret ettiği gelenek, aynı zamanda tesir boyutuyla nesilleri ikmal ve inşa etmek bağlamında dikkate değer bir yere ve etkiye sahiptir. Sürgün olmaktan Meryem’in masumiyetine, Kudüs’e, Mekke’ye, İstanbul’a kadar değer alanı oluşturabilmiş geleneğe ait dinamizmin ilham kaynakları, hep aynı çözüm önerisini aynı rüyadan beslenen bir uygarlık fikrine dönüştürür. Karakoç, ilkeyi gelenek ve diriliş olgusu üzerine kurarken karşı düşünceye tevhid fikrinin dışında kalan bütün insanlığı ve evrensel yozlaşmayı koyar. Bu yazı, Karakoç’un geleneği hangi tarihsel çerçevede ele aldığına ve modern zamanla ne şekilde irtibatlandırdığına dair bir incelemedir.

This article aims to describe and evaluate Sezai Karakoç’s thoughts on tradition in his prose writings on the axis of civilization with distinctive aspects. In this context, considering Karakoç’s ideas about tradition in the prose language as well as the poetry language, the design effect of this phenomenon from the past to the future will not be overlooked. Because tradition with its dynamic side is considered as a means of opportunity for Sezai Karakoç rather than a frozen pile of information. Considering the taxonomy of importance in the main character of civilization, the basic principles representing the pillars of the Islamic civilization, Karakoç will be referred to as an artist who tries to show us the background of poetry, thought and the struggle of ideas, by placing the tradition at the core of this field of value. But especially the ones he wrote in prose language are important in terms of making epistemological description of the tradition and pointing out the problem areas. In this sense, the tradition that Karakoç pointed out in the prose language also has a remarkable place and influence in the context of supplying and building generations with its dimension of influence. The inspiration of tradition, which has been able to create a space of value from exile to the deprivation of Mary, to Jerusalem, to Mecca, to Istanbul, turns the idea of a solution to a civilization fed from the same dream. Considering such a perspective, Karakoç puts all humanity and universal degeneration out of the idea of tawhid as opposed to the idea of tawhid while establishing the principle on the phenomenon of tradition and resurrection. Therefore, this study aims at a search on which historical framework Karakoç handles the tradition and how it connects with modern time.