Büyük Selçuklu Devleti’nin kurulmasından sonra, Orta Asya’dan gelen Oğuzlar Selçuklu idarecileri tarafından, İslam dininin gaza ve cihat emri gereği, gayr-i müslimlerle mücadele sahası olan daha Batı’daki Bizans sınır bölgelerine gönderiliyorlardı. Böylece hem Türkmenler için hayati önem taşıyan yaylak-kışlak problemine çözüm bulunuyor hem de yeni topraklar elde ediliyordu. Bu uygulama Büyük Selçuklu Devleti’nin güçlenmesinde etkili olmuş ise de Selçuklu idarecileri ile ırkdaşlarının arasını da açmıştır. Çünkü daha devletin kuruluşu, yani Dandanakan savaşından hemen sonra, Selçuklular içinde yaşadıkları sosyal çevrenini de tesiriyle, idareleri altında yaşayan yerleşik halkın etkisi altında kalmışlardır. Böylece kurdukları devlet, kurucusu olan Oğuzlar-Türkmenlerden sosyal, iktisadi ve idari bakımlardan uzaklaşarak, tedricen yerleşik halkın devleti haline gelmiştir. Sivil ve askeri idarenin teşkilinde Gazneli Devleti’nden iltica eden kumandanlar Selçuklu askeri kadrosuna, memurlar da Selçuklu Devleti’nin sivil kadrosunda görev almak suretiyle bahsi geçen devletin kuruluşunda her türlü sıkıntıyı çeken, atlı-göçebe kültürün temsilcisi Oğuzlar-Türkmenler ikinci plana itilmişlerdir. Zamanla gûlam sistemine göre yetişmiş mülteci kumandanlar ve sivil idarede görev alan İranlı memurlar, Oğuzları küçümsemeye hatta tahrik etmeye başlamışlar, bu uygulama Selçuklu Devletinde “Türkmenler meselesini” doğurmuştur. XI. Yüzyıl için o çağın modası olarak kabul edilen bu değişiklikler, Türk sosyal ve siyasi nizamının yıkılmasında etkili olmuştur. Hemen her çağda ortaya çıkan sosyo-kültürel akımlar cemiyetlerin sarsılmasına ve hatta ani değişiklikler bazı buhranların doğmasında temel faktör olabilmektedir.

After the establishment of the Great Seljuk State, the Oghuzes from Central Asia were sent by the Seljuk rulers to the Byzantine border regions in the West, which was the area of the fight against non-Muslims, because of the Islam and the order of jihad. Thus, the solution to the problem of spring-wintering which is of vital importance for Turkmens and new lands were obtained. This practice has been instrumental in the strengthening of the Great Seljuk State, but it has also opened the gap between the Seljuk rulers and their racemates. Because the foundation of the state, that is, immediately after the Dandanakan war, the Seljuks were under the influence of the inhabitants living under their administration with the effect of their social environment. Thus, the state they established has gradually moved away from the social, economic and administrative aspects of the founder of the Oghuzes-Turkmens. In the formation of the civil and military administration, the commanders of the Gokneli State were taken to the Seljuk military cadres, and the civil servants, and the Oghuz-Turkmens, who were the representatives of the equestrian-nomadic culture, who were suffering from all kinds of problems in the establishment of the state by being employed in the civilian staff of the Seljuk State, were pushed to the second plan. In time, according to the gulam system, trained refugee commanders and Iranian civil servants in the civil administration started to underestimate Oghuz and even provoke them. This practice gave birth to the lar Turkmen issue and in the Seljuk State. XI. These changes, which were accepted as the fashion of the era for the century, were effective in the destruction of the Turkish social and political order. The socio-cultural currents that have emerged in almost every age can be the main factor in the shaking of societies and even sudden changes may be the main factor in the emergence of some crises.